ما وارثان نور و تاریکی

مادر بزرگم امروز مرد.

شاید هم دیروز یا چند روز پیش

درست نفهمیدم

مادرک زنگ زد  و گفت. منهم نپرسیدم : کی؟

مادرِ پدرم بود. بیست سالی بود که ندیده بودمش

نه شاید کمتر ده سال؟

یادم نمی آید.

پدرم فرزند مردی بود که مادربزرگم دوستش نداشت

هیچکدام از بچه های این مردش را دوست نداشت

و نوه ها را همچنین

مردِ دومش را دوست داشت و بچه ها و نوه های او را هم دوست داشت

مادرم ازش می ترسید، خاطرات ترسناکی از او به یاد داشت

پدرم نیز حتی 

زن قدرتمندی بود و بی محبت

توان مطیع کردن و برده ساختن دیگران را داشت

توان تحت کنترل داشتنشان را 

و  آزار دادنشان را

و دایره ای از زیردستان داشت

اما ملکه ای بود که ما را از زیر سایه لطف و مرحمتش بیرون انداخته بود

او کسی بود که در کودکی گوشهایم را سوراخ کرد.

دیگران دست و پایم را گرفتند و  او گوشهایم را سوراخ کرد

در حمام گیرم انداختند 

یادم هست که با گوشهای خونین فرار کردم درحالی که فریاد می زدم ازش متنفرم

هنوز هم سوراخهای گوشم لنگه به لنگه است

همیشه می گفت که من شکل جوانی اش هستم. این را وقتی می خواست به من لطف کند،  می گفت، چون عقیده داشت که در جوانی زیبا بوده است

اما در نوجوانی زمانی که مادرک را به ستوه می آوردم فریاد می زد که تمامی صفات شیطانی او را به ارث برده ام

و حالا مرده 

و من باقی مانده ام

با دستها و پاهایی  مانند او

با موهایی مانند او

با لبهایی مانند او

و می دانم که  نیمه تاریک وجودم را نیز از او به ارث برده ام 

تاریکی که اصلا قصد مردن ندارد 

سایه ای که جدالی بی پایان را 

تا پایان با او خواهم داشت.