ژن، هدیه یا نفرین؟

گفته بودم دو پسرخاله دوقلو ناهمسان دارم که هنوز دو سالشان نشده است

پدر و مادر خوشگلی دارند و در نتیجه هم دو نوع زیبایی متفاوت دارند

اما چیزی که مرا در موردشان حیرت زده می کند

قدرت ذخیره ژنتیک متفاوتشان است که در محیط تربیتی یکسان، با پدر و مادری یکسان،  اینقدر خلق و خوی متفاوتی را در آنها موجب شده است

سلیقه غذایی یکسانی ندارند

ساعات خوابیدن متفاوتی دارند

و مهمتر از همه شیوه متفاوت برخوردشان با مسئله است:

مادرشان به دنبالشان آمد و آنان که ساعات خوشی را با من گذرانده بودند قصد رفتن نداشتند

در تمام مدتی که یکی از آنها در حال گریه کردن و کلنجار رفتن برای لباس نپوشیدن بود و فرار از دست مادر بود

دومی رفت در جلوی دستشویی جیش کرد و جماعتی را برای شستن منطقه آلوده سرگرم کرد  تا زمان بیشتری برای خود بخرد که در آن مدت بتواند:

تمام مسقطی ها را بخورد

ضبط مادرک را به برق بزند ؛ نوار برعکسی در آن بگذار و درش را آنقدر فشار بدهد تا بشکند

گوشی مرا باز کند و آنقدر با دکمه هایش ور  برود که گوشی کاملا ریست شود و من باید دوباره فونت فارسی را نصب کنم

تمامی کوسن های خانه را یک یک  زیر سر من بگذارد و بعد بکشد و  تا به مثلا از خواب پریدن من غش غش بخندد

وقتی هم ماشین بیاید، ژاکتش را بپوشید و  چندین ماچ تفی شیرین به همه بدهد و برود صندلی خوبه را بگیرد در حالی که دومی اشک ریزان و فریاد زنان و سرما زده به زور در ماشین چپانده می شود