در تعطيلاتي دردناك هستم. همه را از خودم رنجاندم و خودم در احساس تنهاي و بي گانگي دست و پا مي زنم. سالها دوري از خانواده ايا اين چنين مشگكل دارم كرده و يا از ابتدا چنين بوده ام. با اينكه مي دانم در زندگي تنهاي خودم نيز هيچ هديه اي منتظرم نيست. نمي توانم اين بودن در ميان افراد خانواد را نيز تحمل كنم. احساس عذاب وجدان و خشم پنهانم بر عليه كساني كه بايد دوستشان داشته باشم چنان دچار تناقضم مي كند كه ديوانه مي شوم. و اين تراژدي تكراري هرسال و هر سال و هر سال
عيد نا مبارك در استانه سالي نا اميد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر