شب روز اول:

هنوز چشمانمام گرم نشده بود که یه موتوری امد و رفت و دوباره امد و در را باز کرد و رفت و دوباره امد و صدا زد. فردین بیرون پرید و طیبه هم به دنبالش
ما همه از داخل گفتگوها را می شنیدم. آنها از بسیج روستا آمده بودند و می خواستند بدانند ما کیستم و چه نسبتی با هم داریم و چه کسی ما را به حسینه راه داده است.
طیبه هم به تمام سئوالاتشان با آرامش جواب می داد . آرزو و حشتزده به من چنگ می زد و نگران مانتوی کوتاهش بود. اما قضیه خیلی جدی بود. آنان نمی توانستند تحمل کنند چند مرد و زن نامحرم در حسینه انها خوابیده باشند. طیبه به شیوه خودش سعی در مجاب کردن آنها داشت و.... سرانجام رفتند اما راضی نشده بودند.
دوباره همه سعی کردند که به خواب بروند و دخترها درون کیسه خواب روسری ها را محکمتر دور سر خود پیچیدند و من مانتوی بلندی که داشتم را به آرزو دادم...اما داستان ادامه داشت.
ساعتی بعد ماشین نیروی انتظامی با چراغهای گردان آمد!
طیبه و فردین دوباره بیرون رفتند و گفتگو تا صبح ادامه داشت. بحث به اصول دین و نماز و ...کشیده شده بود. مختار عصبی شده بود و فردین به دنبال راه چاره میگشت و طیبه باخونسردی می گفت : سه تا ماشین برای ما پیدا کنید ما را به تهران برگردانید!
حقیقتا نمی دانستند چه کنند. هیچ شباهتی به یک گروه سرخوش نداشتیم، سیاسی هم به نظر نمی رسیدم، ترسیده هم نبودیم، مجوز هم نداشتیم، دوتا استاد دانشگاه و چهار تا فیلمساز و یه تدوینگر و دو تا دبیر و یه نابینا همه اعضای گروه خل و چلی بودند که می خواهند به قول طیبه: طبیعت زیبای "شما" را ببینیم، بامزه اینکه سربازهای که با ماموران آمده بودند به رئیسشان و بسیجی ها میگفتد:شما نمی فهمید اینها چه می گویند، اینها شبیه شما فکر نمی کنند!
سرانجام در اوج استیصال با مرکز تماس گرفتند که با ما چه کنند و پس از مدت طولانی خبر رسید که اگر حجابشان خوب است و جدا خوابیده اند رهایشان کنید.
سرانجام انان رفتند. حالا ساعت پنج صبح بود و کسی نخوابیده بود و بزودی باید به راه می افتادیم . فردین مدام با لهجه آنان ما را به راه راست هدایت می کرد.
من پیشنهاد می دادم که همانجا همه مان به عقد پسرهای گروه در بیاییم تا مشکل آنها حل شود که فردین داد می زد: ببخشید عذر می خوام مگه من چند تا دست دارم؟
و وقتی همه می خندیدند داد می زند: بی ادبا به چی دارید می خندید ؟