جاده نهارخوران به زیارت

تاکسی که ما را به نهارخوران بود. پلیس بازنشسته بامزه ای بود که نکات ایمنی را مدام یاداوری می کرد. آخرین نصیحتش این بود که یک چاقو در پشت ساق پایمان ببندیم که در جنگل بتوانیم از خودمان دفاع کنیم!

در نهار خوران به کلبه های رفتیم که دو سال پیش در حال ساختش بودند

من کلا با این جور جاها حال نمی کنم . بیشتر از بی سلیقه گی که در ان به کار می رود، دلزده می شوم. همین کلبه ها را با کمی گل و تزیینات می توان به مکانهای نوستالژیکی تبدیل کرد اما این موکت ها و این نایلونها و ان گلهای مصنوعی بدجوری تو ذوق می زند.

با اینکه محل به شدت زیبا بود اما چندان چیزی از جنگل دیده نمیشد. غذایش را خوردیم که سر گردنه بود و گران. میرزا قاسمی سه هزارتومنی اش به شدت خوشمزه بود و کباب کوبیده اش مزه خاک اره می داد اما دستشویی اش اب گرم داشت!

به راه افتادیم. بیتا و مرجان مدام از من طول مسیر را می گفتند ومن مدام ارقام متفاوت و امیددهنده ای را اعلام می کردم و طاهره هم که خوراک مسیر طولانی است.

به راه افتادیم :جاده زیارت رنگین

جلوی یک منظره هزار رنگ فریاد کشیدم. بیتا این رنگهای حیرت انگیز را می بینی؟ نفس زنان گفت: من یه آدم معمولی ام تو رو خدا ولم کن

یک جایی اون وسطها طاهره یواشکی از من پرسید. جدا چقدر از راه مونده؟ گفتم 60 درصد را رفتیم(خدا مرا ببخشد بابت دروغهایم)

گاوها هم همچنان بودند و ماشین های نفرت انگیز

برای فرار از آنها به حاشیه جنگل پناه بردیم و فجایعی دیدم دردناک

این همه اشغال؟ وحشتناک بود در بین رنگهایی پاییزی پلاستیک و بطری موج می زد...

یاد ان کارتون دانل داک می افتادم انسان اشغال ساز.

مسیر نهار خوران زیارت حقیقتا به یک گروه نیاز دارد که جمعه ها از بالا تا پایین را تمیز کنند. یک نهضت پاکسازی ضروری است.

طاهره همیشه بانفرت از جاده های اسفالته یاد می کند. می گفت زمانی که جاده روستایشان را می خواستند اسفالت کنند او به شدت مخالفت کرده است. که با جاده قتل می اید دزدی می اید کثافت می اید

همینطور بالاتر می رفتیم و بدتر می شود. ساختمانهای نوساز و مدرن چند طبقه عین علف هرز

من نمی دانم وقتی منظره از بین می رود تا ساختمان ساخته شود. دیگر دلیل وجودی این ساختمان در چیست؟ مگر نه اینکه ساخته بودید تا منظره را ببینید. الان که فقط دیوار دیده می شود!

مدام تابلو بود که طبق شرع ساخت و ساز در حاشیه رودخانه حرام است و متعلق به حکومت اسلامی است و تا دلت بخواهد حکومت اسلامی ساخت و ساز کرده بود.

دلم گرفت وقتی فهمیدم که این اخرین بار خواهد بود که به زیارت می روم

به بیتا گفته بودم 5 که شد ماشین می گیریم و اون مدام ساعت را به من گزارش می داد و من به جای او غر می زدم که : من گشنه ام من سه روزه غذا نخوردم من مریضم..اخری ها اسامی همه ما را اشتباه می گفت...گمونم مشکل قند خون داشت

نزدیک روستا هوا تاریک شده بود و زانو های منهم دیگر شل شده بود و کوله ام هم مدام با سن مبارک را گاز می گرفت. به یک سوپری رسیدیم و تشنه و خسته خوشمزه ترین ایستک دنیا را خوردیم و برای شب نان و کالباس خریدم و پرسیدم چقدر راه مانده

گفت 800 متر

و حالا بین علما اختلاف افتاده بود که 800 متر یعنی چقدر دیگه

اقا مگه این 800 متر تموم می شد.

سرانجام به ده رسیدیم و استقبال گرمی از ما شد(یه پسری به دوستش می گفت گوسفندهای قربونی اومدن!)

رفتیم که در امامزاده اطراق کنیم که دیدیم یک دعایی اساسی برقرار است. صبر کردیم که تمام شود دیدیم تازه دارد شروع می شود

بیرون امدیم و سراغ اتاقی برای اجاره گشتیم. مرد گفت شبی 25 تومن هست تا ...

گفتیم: بابا یه جایی می خوایم بخوابیم

گفت: اهان برید خونه خانم بابایی

خانم بابایی پیرزنی خوش سروزبان بود که خانه ای تماما چوبی داشت به چه خوشگلی

از پله های چوبی اش بالا رفتیم و پا بر روی گلیمهای رنگی اش گذاشتیم و به اتاق بادیوارهای گلی وارد شدیم که رویش را پارچه گلدار کشیده بود.

چانه شیرینی زدیم و قرار شد 10 تومن بیشتر نگیرد.

حالا من مدام سعی می کنم یکی را راضی کنم با من به آب گرم بیاید حالی به حولی هیچکس از شدت سرما از دورن کیسه خوابش بیرون نمی اید. دیگر داشتم راضی شان می کردم به حمام زنانه که باز هم طرفداری نداشت

پس پنیرخیاری خوردیم(کالباسه مشکوک بود نخوردیم)بااب جوش خانم بابایی چایی به راه انداختیم و خوابیدیم.

زمینش کج بود و کباب ظهر هم پدر روده هایمان را در اورده بود و مجبور شدیم در طی شب چند باری از پله های چوبی پایین بیایم و سری به خلو بزنیم.

اما خواب بعد از چندین کیلومتر پیاده روی در یک خانه چوبی بابوی دلپذیر روستا، عجب خوابی است