توصیه های گیس طلایی

آدمهای زیادی را می شناسم که بلاتکلیفند. بلاتکلیفی امری است که هر انسانی در دوره ای از زندگی آن را تجربه می کند. عین همون شتره است.

من از بلاتکلیفی متنفرم به همین خاطر سریعا یک تصمیم می گیرم( که معلوم هم نیست خوب باشد یا بد)اما بهتر از بلاتکلیفی است. بعضی وقتها علت بلاتکلیفی آدم به ماجرایی در بیرون مربوط است که از همه دردناکتر است. اتفاقا در این مورد یک تصمیم وحشتناکتر می گیرم تا نیروی بیرونی مجبور به کنش شود و (طبعا عموما هم بر علیه من) اما بهتر از بلاتکلیفی است... این از خودِ آدم



حالا می ماند برخورد با آدم بلاتکلیف

دو حالت داره یا تازه کار است یا مزمن:

اگه تازه کار است ازش یه مدت دور می شم ، برای یه مدتی گوزپیچ هست و بعدا بالاخره یه راهی پیدا می کنه (کمک؟ اصلا، بلاتکلیفی عین بواسیر یه مسئله شخصیه، اون باید تو تشت ضماد بشینه نه من)

اما...


آدمی بلاتکلیفی اش مزمن شده . اینا دیر قابل شناسایی هستند. شاید حتی خودشونم نمی دونن بلاتکلیفن ، حتی برای بلاتکلیفیشون شعر می گن، وبلاگ می نویسن، فیلم می سازن با دوستاشون دور هم جمع می شن و از بلاتکلیفی فلسفه می بافند، اگر هم بدونن بهش افتخار می کنن. خیلی آدم جذاب می شناسم که بلاتکلیف مزمن اند و بدتر از همه اینه که مسری اند. یعنی تو رابطه هاشون هم بلاتکلیفن، بنابراین آدم را هم بلاتکلیف می کنن ، من آدمای می شناسم که چندین سال به خاطر یه بلاتکلیفِ مزمن ، بلاتکلیف موندن، بلاتکلیف شدن

و چکار باید کرد؟



یعنی با لقد بزنین در ماتحتشون، بزنید ها ... بزنید

و اصلا درگیر چس و فیس و کلاس و کلامشون نشین



اینا ایدز دارن، خوب هم نمی شن، ک ان د و م هم استفاده نمی کنن