غریبه که نیستید

من یک نوجوان فاجعه بودم

از این دخترهای لاغر و زشت و سیاه با دماغ گنده و صورت پر جوش

که با همه اعضای خانواده سرجنگ داشتم و گمانم بر این بود که همه قصد آزارم را دارند

از همان موقع یک توانایی حیرت انگیر در شناسایی نقاط ضعف آدمها و فرو کردن سیخ در این مواضع داشتم

شاید چون خودم خیلی از این مناطق داشتم و

شاید چون خیلی درد داشت وقتی کسی همین کار را با من می کرد

.

خلاصه اینکه زبانی به شدت تیز و زهراگین که آبجی ها هنوز که هنوز است خاطرات جذابی دارند از زخم های  آتشینی که به آنان می زدم

و شما که غریبه نیستید

لذت بخش هم بود

بزرگتر که شدم و ازکانون گرم خانواده که دور شدم ، متوجه شدم که آدمها همه دشمن نیستند و قصد آزار ندارند

بعد از آن کمتر از این استعدادم استفاده کردم

اما دوستانم سالی یک بار به یاد دارند که تا فیها خالدونشان سوخته است

و حالا

تنها باقیمانده آن زبان

صراحت من است که  وقتی لباسی زشت است و آرایشی بد و خانه ای بی سلیقه  و دوست پسری داغان

حتما به اطلاع صاحب دوست پسر و  لباس و آرایش و خانه  می رسانم

.

.

اما

به تازگی 

متوجه تغییری شدم

من دیگر

از آن لباس و آرایش و خانه و دوست پسر  بد نمی گویم

و

حتی

کمی هم دروغ می گویم

.

و

گمان میکنم  مدت حضور در دنیا خیلی برایم کوتاه تر شده است

و

شادی هایش  ارزشمند تر

 حتی اگر کوتاه مدت

حتی اگر غیر واقعی

دیگر دل راست گفتن ندارم

و از لبخندی که بعد از تعریف های ناشیانه و دروغینم می بینم

غریبه که نیستید

لذت می برم

.

.

پیر شده ام

گمانم