خیابان بهار عزیز

با مادرم رفتم خیابان دوست داشتنی بهارشیراز...با هم قدم زدیم قدمهایم را آرام بر می داشتم تا با او هماهنگ شوم و از جوی های آب ردش می کردم .زمانی که خرید می کرد عقب می ایستادم و وظیفه گرفتن کیسه های خرید را بر عهده داشتم. مغازه دارهایی که دو سال مرا به تنهایی دیده بودم امروز گرم تر احوالپرسی می کردند و کنجکاوتر نگاه می کردند. ماهی خریدم و اونو توی آرد و ادویه و فلفل ونمک و زردچوبه چرخانم، شکمش را پر از گردو و کشمش و سبزی کردم سرخش کردم .
منومامان و خواهرک دور میز کوچک نشستیم وخوردیم و مادرم می گه: اگه کل خیابان بهار را به من بدن اینقد برای من ارزش نداره که در کنار دخترم این ماهی رو خوردم
بهش می گم: مادری دارم بهتر از برگ درخت ...مادرم گفت این عشق الهی است که خدا در قلب تو قرار داده و خوشبختی من است که بچه هایم دوستم دارند
حالا در کنار هم چای و شوکولات می خوریم برایش یک نمد جلوی شوفاز انداختم و یک چهارپایه هم کنارش گذاشته ام ویک وارمر با شمع همیشه روشن. قوری استیلی را که خودم دوستش ندارم به خاطر او بیرون اورده ام تا ان را روی شمعش بگذارد و چای بخورد و تلوزیون نگاه کند و کف اتاق رابا گلیم و گبه پوشاندم که از سرامیک بدش می اید ....
یک عالمه ضرب المثل بلده که همه خنده دار و بی ادبی هستند و بدترین انها :
کامثله کوره ،به کاکاش می گه برو کورِکو نی