چند سال پیش بود، توی یه میدونی تو شهر آتن بودم. یه گروه موزیک می زدند با سازهایی که نمی شناختم و بلند گوهایی خیلی بزرگ وصورتهای امریکای لاتین. تمام روز توی میدون نشستم و به آهنگاشو گوش دادم. مردم تو کلاهشون سکه می انداختن و اونا سی دی ها شونو می فروختن و می نواختند... اونقدر اونجا موندم تا شب شد. رستورانها بستند و توریستها رفتند و میدون کوچک خالی شد... فقط من و اونا موندیم ...بعد یکی از اونا گفت: و حالا این آخرین آهنگ برای این خانم...
و برای من زدند... فقط برای من ....
۶ اسفند ۱۳۸۷
هدیه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
۱۵ نظر:
شیرین بود..
چطور شده تاحالا همچین خاطره ای رو ننوشتی؟
فیکشنال که نبود؟
و این هدیه های کوچیک به اندازه ی تموام زندگی ادم بزرگ می شن...این حست رو تجربه کردم....
نه اینکه فکر کنی حسودیم شده ها؟ نه! کوفتت بشه
http://iranian.diydating.com
سلام
خیلی از نوشته ها و سبک نگارشتون خوشم آمد. با اجازه لینکتون را گذاشتم تو وبلاگم
This is excatly nothing but a dream come true...This is life so far from all fusses we make about it...Sitting there, being the only audience to an unknown band is an experience beyond all cock-and-bull stories of the world...I envied you
به به چه خوب :)آدم حسوديش ميشه ناخواسته!!!
چه هديهي دوست داشتنياي. دل آدم ميخواد!
راستي چرا تو ايران از اين گروه ها نيست يا حتي نمياد؟!
.
سلام! كلي از نوشتههاتون رو خوندم، راحت و روون مينويسيد. بعضياشو خيلي دوست داشتم. باز هم خواننده خواهيم بود، انشاءالله،البته با اجازه!
موفق و مؤيد باشيد.
نکردی بری یه سی دی ازشون بخری .
حس شیرینیه که یک گروه موسیقی فقط و فقط، اونم تو سکوت شب، برای آدم موسیقی بنوازن. آهنگ و ملودیش، نُت به نُت بر دل میشینه تو همچین لحظه ای. خوشا به حال شما
عجب احساس فوق العاده ای. خوش به حالت.
وااااااای!!!
چقدر قشنگ! خوش به حالت......
چه قشنگ. اگه ایران بود تا نمی تیغیدنت ول کنت نمی شدن
خیلی جالب بود ، خیلی !
اصن باورم نمی شه ! همش دوس دارم این متن رو بخونم . یه حس جالبی داره !
ممنون که واسمون نوشتیش
ایشالله بازم بری سفر و بهت خوش بگذره
واقعا؟ چه خوبه اینجوری...
ارسال یک نظر