کیش.روز دوم شب

این پسرک که سبزه و بامزه و خرمشهری و ساکن کیش بود اطلاعات دقیقی درباره غواصی داشت و قرار شد که فردا ما را به محلی آشنا برای غواصی ببرد. امیر خودش سوار یه دوچرخه دو نفره بود و من دستش می انداختم می خواسته تو راه یه دختری سوار کنه که اینو کرایه کرده اونم هر وقت ازش جلو می زدم صدام می زدم استاد و دخترک هم تبدیل شد به دوست استاد و برخلاف بقیه آقایون که همه در یک سربالای مشخص کم می اورند و پیاده می شدند او با ما تا بالا پا زد. هم صحبتی با او پر از اطلاعات اقتصادی و سیاسی درباره کیش بود که خیلی چسبید
دخترک هر وقت کنار دریا میایستادیم و در هیجان منظره گم می شدیم با حواس پرتی میگفت: نکنه قایق هامونو بدزدن(دوچرخه= قایق) یاد دختر خاله می افتادم
دخترک یک کار بامزه دیگه هم می کرد و اینکه درختها را تک تک، پشت سر مارپیچی می رفت. از او تقلید کردم اما من هر دو تا درخت می تونستم بپیچم
هنگام برگشتن از مسیر رفته هوا دیگر تاریک شده بود که روبروی برجهای آفتاب به مجتمعی به نام پارس رسیدیم که تمام باغچه های اطرافش را اطلسی کاشته بود. من آنقدر دور این گلهای چرخیدم که صدای دخترک و امیر در آمد اما مگر می شد شب باشه وبوی اطلسی و کنار دریا ...اخه مگه می شد ولش کرد:ای خدااااااااااااااا من چقدر خوبم
و من سرانجام توانستم بر ترسم غلبه کنم و در یک سرازیری تند و تیز دستهایم را از فرمان دوچرخه بردارم...و جیغ بزنم ...خیلی چسبید اما فکرنکنم دیگه جرات تکرارش را داشته باشم.
اما خانم میزبان اومد دنبالمون و با پسر با نمکش ما را برای شام برد پایاب. رستورانی در فضای باز و موسیقی زنده. من هیچوقت با این جور جاهای مثلا سنتی حال نمی کنم اما تخت چوبی وحوض و لیوانهای دوغی که درش غرق می شدی خیلی خوب بود. فقط یه بارون کم بود همه اش فکر می کردم چه حالی می ده و داد...
رعد و برق های با حال و گارسونهایی که می دویدند تا سفره ها و مهمانها را بپوشانند و بارانی درشت که نانهای داغ را خیس می کرد...آی مزه داد آی مزه داد و گروه موسیقی که همچنان به کارش ادامه می داد(جاشون خشک بود آخه) بامزه بود که یه نفر از راه دور گروه موسیقی را کنترل می کرد وقتی اشاره می کرد :بپیچون...انقدر حرکتش پر مفهوم بود که من در معناشناسی آن کف کردم!
سرانجام به علت پیچانده شدن زودتر از موعد توسط گروه موسیقی انجا را به مقصد هتل ترک کردیم.
و خیابانهای خیس کیش در شب ...