کیش روز چهارم.

از انجا که هوا همچنان نا مساعد بود و غواصی رفتن ما به قول شیرازی ها"رو اوو گوزید" و بعد از ظهر پرواز داشتیم، برای آخرین بار به دوچرخه سواری رفتیم و من برای آخرین بار کنار دریا و اطلسی ها پا زدم. از کنار پاساژ مرجان که رد شدیم به یاد اوردم که ساک برای خرید هایم ندارم. یک مرد مهربان پیدا شد که از دوچرخه های ما نگهداری کند تا بر گردیم که برگشتم اما هرچیزی خریده بودم غیر از ساک و حالا با کیسه های خرید آویزان به دسته های دوچرخه برگشتیم .آبی دریا به رنگی در آمده بود که در این چند روز تا به حال ندیده بودیم. ...رنگی حیرت انگیز...
آن موجودات مهربان باز هم به ما تخفیف های خوبی دادند و قول دادند که تا سال دیگر همین دوچرخه ها را برای ما نگه دارند.
برای آخرین بار نهار را در هتل خوردیم(تا آن هم مجانی حساب شود) و با گارسون مهربانی که همیشه هوای ما را داشت خداحافظی کردیم. بلیط من ودخترک چند ساعتی با هم اختلاف داشت و من حاضر نبودم زودتر از کیش دل بکنم و او حاضر بود از من دل بکند! به همین علت میزبان میزبان به دنبالمان آمد و او را به فرودگاه برد و از شرش خلاص شدیم و با این خانم مهربان به دیدار مجدد دریا رفتیم. خیلی دوست ندارم اعتراف کنم که در غیاب دخترک تحمل این میزبان میزبان چندان راحت نبود . در فرودگاه به دلیل تعداد فراوانی انواع چاقو که خریده بودم کلی ماجرا داشتم .مامورین نفهمیده بودند کدام ساک حاوی چاقو است ومنهم صدایش را در نمی آوردم که ساکم از دیدشان پنهان شده و آنها همه چمدانها را دوباره از زیر دستگاه رد می کردند و حسابی سر کار رفته بودن تا زمانی که مزه اش تمام شد و اعتراف کردم من چاقو دارم
در هواپیما کنار مردی هیجانزده نشستم که با گوشی اش در حال یک گفتگوی رفع کدورت عاشقانه بود وهیچ مهمانداری ازپس خاموش کردن موبایلش برنمی آمد که گویا قضیه حیاتی بود...
مسیر فرودگاه تا خونه از مسیر کیش تا تهران طولانی تر بود. زمانی که به خانه رسیدم . سوقاتی ها را از هم جدا کردم و متوجه شدم ساک خواهرک از همه چاق تر است. در رختخواب بیهوش شده بودم که صدای موبایلم مرا از خواب پراند. دخترک اس ام اس داده بود که سرانجام پرید شده و خلقی از نگرانی رها شده وبه خواب فرو رفتند ....