روض موالم

از روز معلم متنفرم. خاطره سالهایی که در دبیرستان درس می دادم همیشه آزارم می دهد. مدیران نفرت انگیزی که در سخنرانی هایشان روز تجلیل را به روز تحقیر معلم تبدیل می کردند و هدیه ای رقت بار را بر سرمان می کوبیدند. دانش آموزانی که آنقدر برایم هدیه می آوردند که مجبور می شدم آژانس بگیرم و معلمانی که از این بابت دشمنم می شدند.
همیشه حواسم هست که روز معلم در خانه بمانم. اما امروز فراموش کرده بودم و به فرهنگسرا رفتم .
همکاران دوست داشتنی با اطلاع از احساس من تبریک شیطنت باری گفتند و مدیر عزیز فرهنگسرا با یک جعبه شیرینی آمد و رفت. خدا را شکر کردم که ختم به خیر شد و رفتم سراغ بچه های تئاتر...
تا ظهر که صدایم زدند.
بیرون آمدم، هیچکس در داخل ساختمان نبود. مدیر مرا از در پشتی ساختمان که معمولا بسته است بیرون برد. در فضای سبز آنجا کنار گلخانه که علفها تا زانو بالا آمده اند ، زیر درختان توت، میز چیده بودند و روی آنها پر از میوه و شیرینی بود و یک موزیک شاد . بچه های همکاران هم بین پاها و درختها می لولیدند.
نشستیم، حرف زدیم، خندیدیم، با بچه ها بازی کردیم و کادو گرفتیم و یک کباب و دوغ خوشمزه هم بدرقه راهش کردیم.
بدون هیچ سخنرانی در وصف مقام معلم و بدون هیچ دانش آموزی که دکلمه پر تپقی را اجرا کند.
روز خوبی بود و ممنون