عصر روز اول:

مردم بابت باران به شدت غمگین بودند. باران شالیزار را خراب می کند. خبر دار شدیم که باید تمامی خریدها را همین جا انجام بدهیم و از آنجا که من جزو گروه شام بودم، برای در صف خرید نان ایستادم. خانمها به لباس کیسه آشغالی من لبخند می زدند و من آدرس می پرسیدم و همه مهربان اطلاعات می دادند که یکی از آنها هراسان به من گفت : دوستاتون خانم...
منم که حیفم می اومد صف را رها کنم که نوبتم شده بود توجهی به نگرانی آنها نکردم.
مدتی بعد من پیروز با ده تا نون گرد و داغ از نانوایی بیرون امدم و ماشین گشت ارشاد را دیدم که دخترها را داشت می برد!
فقط پسر ها و سارا باقی مانده بودند. بامزه که وقتی داشتند سارا را می بردند فردین به مامور گفت که سارا نابیناست. مرد جا خورده و به آرومی پرسید: ناشنوا هم هستند؟ فردین گفت: نه ...مرد هم با صدای بلند سر سارا داد زد: خانم حجابتو درست کن واگرنه تو را هم می بریم!!!
در زیر باران به ایستگاه ماشینهای لفور رفتیم در حالی که قطرات آب از همه جایمان می چکید منتظر سرنوشت دوستان دستگیر شده بودیم. فردین شوخی می کرد که : طفلک ماموره خبر نداره چه اشتباهی کرده .. طیبه داره الان اتوش می کنه
حقیقت این است که این لیدر ما طیبه، دبیری میانسال و تپل، توانایی حیرت انگیزی در مجاب کردن مردم دارد. لبخندهایی غیر قابل مقاومت او و صدای ملایمش که هیچ چیز نمی تواند آرامش آن را به هم بزند. همه را وادار به حرف شنویی می کند.
در زیر سایبان ایستگاه چای داغ فلاسکهایمان را خوردیم و راننده ها را گوز پیچ کردیم درباره مسیر تا ماشین گشت ارشاد رسید و بچه ها را پیاده کرد. مامور با رفتاری کاملا متفاوت به سراغ ما آمد و اصرار داشت که نگران ماست که چرا مرد نامحرم با خودمان آورده ایم که اگر در دره بیفتیم نمی تواند بغلمان کند! و اصرار داشت که او چون پلیس است می تواند طیبه را بغل کند ! بعد نظرش عوض شد که می تواند کولش کند! بعد دید دارد خیلی دری وری می گوید یک تعظیم غرا جلوی طیبه کرد و رفت...
حالا دیگه سوژه اومده بود دست فردین که تا آخر سفر درباره کول کردن طیبه و دیسک کمر مامور داستان سر هم کند...
سرانجام دو راننده مهربان ما را سوار کردند و به میل خودشان بهترین مسیر را انتخاب کردند. مدت کوتاهی در جاده های خیس و باران خورده شمالی رفتیم تا به روستای نفت چال رسیدیم. راننده خودش ما را به زن متولی حسینیه آنجا سپرد و زن مهربان در را باز کرد که شب را در آنجا بگذاریم.بامزه وجود یک سقانفار در حیاط همان حسینیه بود.
طبعا بعد از گذاشتن کوله ام زدم بیرون. روستا حقیقی بود و تمیز با ایوانهای که گلدان درآن بود و دیوارهای با گِل سفید پوشانده شده. بوی دود و پهن هم که بود و من از کنار دیوارها پونه می چیدم.
در قبرستان ده چنان هوا مه الود شده بود که آدم دلش می خواست همانجا بمیرد. برای شام از تنها مغازه کوچک ده پنیر خریدم و مردم مهربانی هم شیر و ماست دادند.
خیار و گوجه ها را شستیم و خرد کردیم و به همراه پنیر و پونه و ماست با نانهای تازه شام محشری شد. کیسه خوابها را آماده کردیم و در زیر سایه عکسهای شهدا و روحانی معروفشان به خواب رفتیم بی آنکه بدانیم آن شب تا صبح کسی خواب به چشمانش نخواهد رفت!

منبع عکس: سایت راه آهن