صبح روز دوم:

با خوردن شیر داغی که زن مهربان خادم حسینیه آورده بود روز را آغاز کردیم. زن به شدت بابت برخورد دیشب ناراحت بود و از دست آنان شاکی. متاسف بود که چرا شب ما را به خانه خودش نبرده بوده است.
مسیر را پرسیدیم و به راه افتادیم. هوا ابری بود اما نه بارانی. از همان ابتدا مناظر زیبا در پیچ جاده منتظر ما بود. رودخانه منتهی به سد کجور و کوههای پیچیده در ابرهای تکه تکه...
پیاده روی آغاز شد. گفتگوهای دونفره و شوخی ها و موسیقی و آواز خواندن و انتظار هیجانزده شدن پشت هر پیچ فیلمبرداری ها و عکاسی ها . فردین یک بوق به کمرش وصل کرده بود و در تمام طول سفر در حال آموزش آن بود
دو بوق = حرکت
یک بوق= غذا
سه بوق= کجایید عقبی ها
پنج بوق= کجایید جلوی یها
و ندیدم در طول سفر کسی به بوق های فردین غیر از خنده عکس العمل دیگری نشان دهد.
گله های که از روبرو می امدند. خوردنی هایی که قاپیده میشد و دست انداختن آرزوی تازه کار که مدام کوله اش را فردین حمل می کرد.
موتور سوارانی که به نظر می رسید برای دیدن ما در نورِ روز فرستاده شده بودند و شرمندگی شان ...
و صبحانه ای که در پیچ جاده در کنار گاوهای در حال چرا خوردیم.
به رودخانه که عرضش زیاد شده بود و زیر نور خورشید می درخشید که رسیدیم جیغمان درآمد. سارا با آن صدای نازک و ظریفش می خواند و من از چاله های آب دورش می کردم. فردین مطابق معمول همه سفرها چوبدستی میساخت که بدون آنها راهپمایی ممکن نبود.
و راه امام زاده گزو که آنقدر ادرس مختلف شنیدیم که ترجیح دادیم با ماشین برویم. خوشبختانه فقط یه ماشین پیدا شد. نیمی سوار شدند و نیم بقیه کوله هایشان را در آن انداختند و حقیقتا بدون کوله، رنگ درختان سبزتر بود
حالا دیگر حالی می کردیم با موزیک موبایل ها و بارانی که آغاز شده بود و سرِ باز ایستادن نداشت. پانچو طاهره مرا نجات داد که کیسه آشغالیم را در کوله جا گذاشته بودم...انقدر زیر باران راه رفتیم تا ماشینی که بچه ها را رسانده بود برای بردن ما بازگشت. درست زمانی که دیگر ساعتها بود راه رفته بودیم و جانمان در آمده بود، گویا حوالی 12 کیلومتر راه رفته بودیم.
در مسیر رفت راننده از مشکلاتشان می گفت، اجبارشان به تخلیه روستاها به خاطر سد، تعطیل شدن معادن آن اطراف و بی کار شدن مردم، جنگلی که جز زیبایی هیچ سودی برایشان ندارد و...طیبه همچنان در دفاع از جنگل ، حفظ آن و عدم شکار می گفت که چندان تاثیری روی راننده نداشت که پر قرقاول و کبک و کبوتری که شکار کرده بود به در و دیوار ماشینش زده بود اما باعث نا امیدی طیبه که نمی شد!
در مه شدید به امامزاده رسیدیم. ساختمانی ساده و سبز و اتاقکهای چوبی برای اجاره به زوار
دو اتاق تمیزترش را انتخاب کردیم و جارو زدیم و پتو گرفتیم پریموس ها را روشن کردیم و بقیه بچه ها هم رسیدند. گروه نهار به دنبال آماده کردن آن رفتند و من پاهای خسته ام را شستم و زیر پتوی گرم از خستگی یک روز پیاده روی بیهوش شدم در حالی که در چهارچوب پنجره اتاقِ چوبی، منظره درخت بزرگی را می دیدم که انتهای شاخه هایش در مه گم شده بود و صدای قل قل کتری لالائی بود بس دلنواز.