‫روستاهای وین

بعد از چند روز ابری امروز افتابی شده بود و اسمان ابی با تکه ابرهای به شدت سفید خیلی مزه می داد.همچین روزهایی من حمام می روم تا بعد از ان موهایم را با نور آفتاب خشک کنم. از پنجره خانه بیرون پریدم و یک قالیچه هم انداختم روی چمنها و دراز کشیدم. افتاب پوستم را گرم می کرد. ابجی هم یک چایی و شیرینی برایم اورد تا بهشتم تکمیل شود. این شیرینی ها خیلی جالبتند یک لایه پرتقال و یک لایه شکلات روی کلوچه است.
موهام که خشک شد راه افتادیم و پیاده از خونه ابجی به سمت بیرون شهر رفتیم. مردم با دوچرخه و پیاده در زیر درختان در حرکت بودند. خانه ها قدیمی و زیبا بودند مثل کتابهای نقاشی کودکی هایم تا به یک روستا رسیدیم
تصور من از روستا به شدت با این فضا فرق داشت. درو واقع ده بیشتر شبیه یک مینیاتور از شهر بود. یک کلیسا در مرکز ان ، مغازه ها با کفشهای اخرین مدل ، یک شعبه از فروشگاههای بزرگ ، سالن ورزش ، رستوران ، کافه هاوس...
و در پس زمینه همه اینها جنگل ورودخانه و زمین بازی و ایستگاه قطار
و هوا که لذت مدام است برای من تنفس چنین هوایی...ابجی می گفت که اینها دیگر دامپروری یا کشاورزی نمی کنند و زمینها و حیوانات خود را به شرکتهای کشاورزی و دامپروری اجاره می دهند به همین علت وضع مالی خوبی دارند.
بامزه اینکه مثل روستاهای خودمان زمانی که از جلوی کافه هاوس رد می شدی سرتا پایت را ورانداز می کردند...
در محله بازی پدر جوانی را دیدم که با کودک یکساله اش بازی می کرد. صحنه ای که اینجا زیاد می بینم . و اینکه هیچکس به بچه نکن نمی گوید. پدر تنها زمانی عکس العمل نشان داد که بچه علف در دهانش گذاشت .
در پشت نیمکت های چوبی کلوچه خوردیم و عجبا که اینجا هم پشه ها به من علاقه زیادی نشان دادند تا جایی که پا به فرار گذاشتیم
در ایستگاه قطار خانواده هایی که به شهر باز می گشتند با کوله و وسایل فراوان بودند و همینطور جوانانی که اماده شده بودند تا برای شب نشینی به شهر بروند این حمل و نق اینجا اخر مرا دق می دهد.

بازار میوه وین

من عاشق ناشمال شدم. شما همه از عشق من به بازارهای محلی خبر دارید. خب حالا فکر کنید وسط وین بتونید یه بازار پر از عطر و طعم و رنگ پیدا کنید. بهتره گرسنه به دیدن این بازار نرید. البته اگه رفتید هم مشکلی نداره چون طبق معمول این موجودات خورنده همه جا میز و صندلی و فروش غذا هستم. من رسما عاشق این موجودات شکم پرست شدم. و این بازار تنهای جایی بود که فهمیدن من ایرانیم. تا الان تنها حدسهایی که زده می شد ایتالیایی یا اسپانیایی بود
اما این فروشنده های ترک بامزه می پرسید : خوبی چطوری چی می خوای
یک کارشون که خیلی دوست دارم به زور ادم را مجبور می کنند که از غذاها و ترشی ها و شیرینی ها بچشد(فکر کن به زور) طبعا منم در مقابل زور اصلا مقاومت نمی کنم.
چشمم به جمال یکسری میوه جدید روشن شد که تا جایی که ممکن بود چشیدمشان که ..ای..باید عادت کرد به طعمشان
اما خوشی گذشت از دیدن این رنگها وچشیدن این طعمها و عطرها....
این وسط مقادیر ساختمان هم دیدن که به سبک یونگ استیل بودند که بامزه بودند
و طبق معمول همیشه این شهر . یک سن هم برپا بود و یک گروه می نواختند و خانم خواننده جذاب می خواند و میز و نیمکت هم گذاشته بودند که مردم هم به گوش جان می نیوشیدند و هم با حلق و دهان