آدمها آدمها

از صبح تا ظهر از پله های دانشکده بالا و پایین می رم و در اتاقهای تاریک دم این استاد و اون استاد را می بینم و در فضای پر از کینه و نفرت و حسادتی که همه دارن زیرآب یکدیگر را می زنند، از این رودخانه گل آلود، ماهی لاغر و مردنی رساله ام را با هزار دوز و کلک عبور می دم....

عصر از دانشکده می یام بیرون، می رم از بوفه یه نسکافه می گیرم ، روی نیمکت سبز ، زیر درختان پاییزی می شینم و به ابرهای آسمان ، چمن های خیس و برگهای زرد نگاه می کنم و با احساس نسیم سرد و دلچسب... اجازه می دم که سکوت وآرامش دوباره به تنم برگرده...