شب سفر:شروع شادمانی

روز اخری به شدت در حال شست و شوی خانه بودم چون در غیاب من مادرک و خواهرک بر می گشتن و من می خواستم با یک خانه دسته گل روبرو شوند و نتیجه کارم این بوده که یخچال را یادم رفته بود روشن کنم و انها هنگام ورود به خانه با بوی دلپذیر گندیدگی روبرو شدند و مجبور شدند بالا و تا پایین یخچال را ضد عفونی کنند. یعنی کاملا حفظ ابرو کرده بودم ها ....

پرواز ساعت 3 و نیم شب بود و بیتا و معصومه اومدن خونه من و سیما خودش می اومد. بیتا به شدت دچار وسواس شده بود که اگه سیما تصادف کنه بمیره ما بدون بلیط می مونیم چون همه بلیطها دست اونه!

این سه تا همدیگر را نمی شناختند و فصل مشترک بنده بودم و اندکی نگران تفاهم انان با یکدیگر. در مسیر خانه تا فرودگاه و در مدت انتظار بیتا و معصومه با هم رفیق شدند و منتظر مرگ و زندگی سیما بودیم! یادم نمی اید در مورد چه صحبت کردیم فقط یادم هست که انقدر خندیدیم که خانمها از اطرافمان دور و اقایان نزدیک شدند!

بیتا توانسته بود نگرانی اش را به معصومه منتقل کند و او هم اصرار داشت که مدام نشانه های حیاتی سیما را با موبایل چک کنم!

سرانجام سیما هم رسید و چمدانها را دادیم و طبعا مثل همیشه من فقط یک کوله پشتی داشتم که با خودم بالا بردم و انان در مقابل خنده های من به چمدانهای انان مرا تهدید می کردند که اگر چیزی لازم داشتم به من نخواهند داد

سیما مدام می پرسید یعنی جدا اگه من می مردم شما به سفرتان ادامه می دادید؟ و همه یک صدا جواب می دادند: شک نداشته باش

پرواز کیش ایر بود و در هواپیما متوجه شدیم که بلیط را به قیمتهای مختلف از 400 تا 800 فروختن. و فقط ما چهار نفر پایین ترین قیمت را داده بودیم و اندکی نفرت همسفران را به خود جذب کردیم

سه ساعت مسیر نه چندان راخت گذشت هر چند بیتا و سیما توانایی این را دارند که روی یک لنگه پا هم بخوابند چه برسد به صندلی هواپیما!

این سومین سفر من به استانبول بود که اخری هشت سال پیش بود. اما به محض رسیدن به فرودگاه استانبول تفاوتهای این هشت سال را به طرز دردناکی متوجه شدم. فرودگاه کاملا با استاندارهای اروپایی نزدیک شده بود. به یاد موکتهای لکه دار فرودگاه امام می افتادم. عطر دلپذیر و سنگهای و شیشه های براق و متصدیان پر لبخند. طبق معمول جلو زدن ایرانیان در صف و حرکت گروهیشان برای چک پاسپورت !

ما بلیط و هتل را از طریق تور خریده بودیم اما قرار بودم که جدا از انها سفر کنیم. بنابراین به دنبالمان امده بودند و فرصت نشد از فری شاپ فرودگاه خرید کنیم. و هر چهار اسکل هم فراموش کردیم نقشه شهر و ترن را بخریم و تا اخرین روز هم این کار را نکردیم و با ارامش خاطر با حدس و گمان و پرسش و پاسخ مسیر ها را پیدا کردیم!

هوا تاریک و روشن بود و به شدت خنک و دلپذیر. اندکی نم بارانی باریده بود. بهروز توری اطلاعات مختصری درباره شهر داد و لبست برنامه هایشان را که اساسا گوش بری بود . برای هر روز 60 دلار می خواست بگیرند که طبعا قصد نداشتیم هیچکدام را برویم بخصوص که همه ان مناطق را می شد با یک دهم قیمت خودمان برویم. فقط یه روزش مجانی بود که ان را به خاطر سپردیم.

جلوی هتل در میدان تقسیم ما را پیاده کردند. هتل ماربله که چهار ستاره بود و برای هفت شب 440 گرفته بود . البته شما که مرا می شناسید که تو چادر می خوابم و زورم می یاد به هتل پول بدم اما به خاطر بچه ها بخصوص سیما پذیرفته بودم و اگرنه در همان تقسیم هتل- بوتیک هایی هستند که با شبی 20 لیره می شود روزهای بیشتری را در ان گذراند یا اگر به محله اکسارا بروید که حتی ارزانتر مثلا 14 لیر هم می شود گرفت که برای کسی که شبها فقط به هتل بر می گردد بسیار خوب است. اما برای بچه های ما که سشوار با خودشان اورده بودند و هر روز باید دوش می گرفتند همین هتل کاملا مناسب بود.

البته من با خودم قرار گذاشتم دیگر با همسفری که سشوار می کشد سفر نکنم یا باید کچل باشدیا مثل خودم موهایش با هوا خشک شود و بتواند یک هفته بدون حمام روزگار بگذراند

من بیتا به یک اتاق و سیما و معصومه به اتاق دیگر رفتند. روبروی پنجره های ما پنجره های دیگری از همین هتل بود که همیشه بسته بودند و چیزی دیده نمی شد و ما با ارامش تمام ، لباس عوض می کردیم و استخر می رفتیم و از حمام بیرون می امدیم و اخر سفر فهمیدیم تمام آن اتاقها پر بوده و ما همه به خوبی دیده می شدیم. بیتا الکی می گفت شنیده که مسئولین هتل با نگرانی به هم می گفتن که مسافران اتاقهای روبرو تمام یک هفته در اتاقشان مانده اند و بیرون نیامده اند و حتی غذایشان را پشت پنجره خورده اند.

بعد از خوابی دلچسب در ملافه های خنک بیدار شدیم و اسی پسی کردیم و لباس پوشیدیم و از هتل خارج شدیم...

من عاشق این لحظه ام. ورود به خیابان.

همه چیز های جدید و ناآشنا برای چشمهایم ،مردم و لباسها و چهره هایشان، نماهای ساختمانها و اصوات جدید و غریب و مهمتر از همه نوازش باد در موها و لباسهایت و گرمای آفتاب بر پوستِ ساقها و بازوانت.

چقدر این چیزهای کوچک لذت بخشند. همیشه به یاد سوسن همخانه ای عجیب و غریبم در سالهای دور می افتم که میگقت: حالمو به هم می زنی از بس از این چیزا لذت می بری