باید یاد گرفت

امروز رفته بودم شرکت دوستام. لامپ سالن سوخته بودم و این دو تا خانم نمی توانستند ان را عوض کنند. عمدا کمک نکردم تا ببینم چه می کنند. سرانجام از مردی که برای تعمیر کامپیوتر امده بود خواستند که لامپ راعوض کند. و زمانی که مرد کار را تمام کرد برایش کف زدند و تشکر کردند. تمام مدت روی مبل نشسته بودم و فکر می کردم که مشکل کجاست؟
پدرم همه کارهای فنی را بلد است. در کودکی پدرش را از دست داده و مجبور بوده برای خانواده کار کند. به همین علت حتی بعد از رفتن به دانشکده افسری و نظامی شدن هم ، هیچوقت هیچ تعمیرکاری پا به خانه ما نگذاشت.
در تمام کودکی هایم من وردست پدرم بودم. اچارفرانسه ، انبردست، پیچ گوشتی و چکش به دستش می دادم، سیگارش را می اوردم و با شیفتگی به دستهایش نگاه می کردم. این ماجرا باعث شد که منهم هیچوقت تعمیرکاری به خانه ام وارد نشود.
خوب قطعا این دو دوستم چنین شانسی نداشته اند و طبیعی است که نتوانند از چهارپایه بالا بروند و لامپ عوض کنند. اما چیزی که اذیتم کرد این بود که این دوتا در تمام مدتی که مرد داشت لامپ عوض می کرد، تمامی ترسهایشان از برق و ارتفاع و زخم و خون و... راتشریح می کردند و از این بابت هیچ احساس بدی نداشتند.
تابه حال ندیدم که مردی از ترسهایش سخن بگوید با اینکه زیاد می ترسند.