به سوی چهار باغ

شب به گرگان بازگشتیم همه چرت و پرت می گفتند. بیتا می گفت: چرا من وقت خوردن گوشتها به یاد آن جنازهای خونین نیفتادن؟ طیبه آهی می کشد و با لحنی رمانتیک می گوید: چون انسان به معنای نسیان است
آقای دانشفر تماس گرفت گفت در پمپ بنزین نهار خوران درون یک پی کی منتظر ماست.
طیبه به راننده می گوید: شما یک پمپ بنزین را رد کردید!
راننده: اون پمپ بنزین نبود، سی ان جی بود !
طیبه: نه یه پی کی بود...
ما:!!!!!!
بیتا می گه : ولی این مسیری نیست که ما باید بریم زیارت !
ما:زیارت؟
بیتا: اره بریم شاهان کوه بخوابیم دیگه
ما:!!!!!
به خانه ای که بچه های وبلاگستان تهیه دیده بودند رفتیم. دیدن یک خانه طبیعی با حمام و دستشویی خیلی فراتر از سطح انتظار ما بود.
هنگام ورود به خانه به سرعت خودم را به اقای دانشفر رساندم که مرا گیس طلا صدا نزند در میان همسفران ِ بی خبر از وبلاگ. بامزه این که در این فاصله برادر کوچک و بامزه آقای دانشفر رفته بود از بقیه می پرسید کدامتان وبلاگ می نویسید؟
اقای تبرسا که گمیش تپه پیشنهاد ایشان بود، شب ٱمد تا مسیر چهار باغ را پیشنهاد بدهد و طبعا بچه ها چشم بسته قبول کردند. درگفتگوی دلچسبی که با ایشان داشتیم، اطلاعات فراوانی درباره ترکمن ها و طبیعت گرگان به دست آوردیم. زمانی که رفتند، یکی از همسفران به من گفت: خوش به حالت که چنین دوستانی داری...
و من به این وبلاگ فکر می کردم که شما- دوستانِ مرا- چقدر زیاد کرده است.
صبح زود منتظر مینی بوس شدیم. مهدی به بیتا می گه:نگاه اینجا یک مرکز مشاوره بیماری های رفتاری داره، یه سر برو برات بد نیست
بیتا فورا جواب می ده: یه مرکز وازکتومی هم داره بری برای تو هم بد نیست !

بامزه اینکه که بالاش نوشته بود: با تضمین موفقیت صد در صد
بعد زیرش نوشته بود: با قابلیت برگشت 60 تا 80 درصد!

سوار ماشین شدیم و به تدریج ای کیو بچه ها همینطور پایین می اومد
بعد از کلی توضیح دادن اینکه کجا می رویم، زهرا می پرسد: امشب کجا می خوابیم؟
درباره نهار و سیخ چوبی و سوسیس حرف می زنیم ،لنا می گه: سوسیس که از توی چوب رد نمیشه
و هوشمندانه ترین سوال اینکه، مهسا می گه : بدون روغن چه جوری سوسیس درست کنیم؟

طیبه می گه: گیس طلا مثل فرشته های روی شونه آدمها می مونه که تمام کاراشونو یاد داشت می کنه
مهدی می گه: دست راستی یا دست چپیه؟
طیبه می گه: حقوق ندارن به هر دو بدن ، یکی کار دوتاشونو می کنه

در مسیر تابلو زده تا چهار باغ 43 کیلومتر. لنا که اولین سفرشه می گه: خب نزدیک بود که، پیاده می رفتیم
طاهره می گه: این چون خودش سپید روده، خودشو همیشه رها می کرده به دریا می رسیده. خبر نداره اینجا سربالاست باید ابوعطا بخونه تا 43 کیلومتر برده...
خب نمی دونم از چی بگم. از مسیر پیچ در پیچ هزار رنگ؟ از درختهایی که در بالاتر از سر تو تازه از زمین بیرون امده بودند تا انتهای اسمان؟از ان کاروانسرای سنگی عجیب ساده، عجیب زیبا، با احساس حضور تمامی کاروان ها از سالهای دور که در ان خستگی به در کرده اند؟ کاروان سرای قزلق
از سه درختی که در کنار هم ایستاده بودند. بزرگ بزرگ، زرد زرد و نور خورشید صبحگاهی درلابلای انها
از تک درخت به رنگ خون در بین آن همه زردی؟