در گوشی دختر نوجوانی شنیدمش، دوباره

سالهای دانشجویی لیسانس ، استادی که خدای مجسم آن زمانم بود، انتقادات فراوانی به خدای مجسم دیگرم داشت، شاملو
من شهامت کردم و جوابش دادم که: دهسال دیگر که شاملو مرده، کسی به یاد ندارد که چنین کرد و چنین گفت اما اشعارش می ماند و همین کافی است .
از آن زمان نه ده سال که بیست سال گذشته است.

در قلب آدمی تارهای زیادی هست که ممکن است سالهای زیاد تکان نخورند. خیلی از این تارها در زمان های عشق نوجوانی تکان میخورند و بعد همه عمر جامد می مانند.
بعضی ها هم در مقابل بعضی صحنه ها، فیلمها، ماجراها و اشخاص

و بعضی هم هیچوقت
همه اینها را گفتم که بگویم صدای این مرد و نه اشعارش، تارهایی را در قلب من به جنبش در می اورد که فقط هنگام شنیدن همین صدا تکان می خورند . نه این یکی تار و نه اون بغلی ...همین یکی ...آره همین که داره می لرزه وقتی می شنوه:

رویاهاتو از دست نده، واسه اینکه اگه رویاهات از دست برن، زندگی عین بیابون برهوتی میشه که برفا توش یخ زده باشن ....

.

.

.

گوش بدید ببیند چه جوری انتهای جمله را تمام می کند...