گذشته هیچ وقت نگذشته

امروز با خواهرک خیابان ارم و باغ ارم را قدم زدیم
در تمام مدت من به دوستی چهار دختر نوجوانی می اندیشیدم که پاتوقشان ارم بود. من؛ ماندانا و سارا و شراره

از آن دوستی های نوجوانانه و بدون قهر و آشتی

دوستی های که از تمامی امواج گذر زمان تاب آورده است... 30 سال

شراره زیباترینمان بود. به شدت باهوش ، معلمین برایش آرزوها داشتند اما ماجراهای خانواده بی درو پیکرش و عشاق فراوانش سرش را بدجوری شلوغ کرده بود. در همان 18 سالگی با مردی آنچنان جذاب ازدواج کرد که متوجه بی اراده گی اش نشد با او به کلمبیا رفت و از انجا دیپرت شدند و مرد با ازدواج با زنی کلمبیایی مشکل خود را حل کرد و شراره به تنهایی با پاسپورت سوئدی خواهرش به کانادا رفت و از ظرفشویی شروع کرد تا الان که کارمند ای بی ام است و چاق شده و همسری بی روح و سرد کانادایی دارد و دختری بور و سفید که از زیبایی او هیچ بهره ای نبرده است.شراره اصرار دارد که خوشبخت است. اصراری که اندکی شک را موجب می شود.

سارا رویایی ترینمان بود. با انواع استعدادی های هنری در نقاشی و موسیقی و گریم، با خانواده ای اصیل که با ازدواج او با مردی مسن مخالفتی نکردند چرا که پول مرد مانع شد که متوجه اختلال شخصیتی پنهان او شوند . ازدواجی پر از درد و رنج که دختری با سندرم ترنر حاصلش بود. سرانجام سارا زمانی که دخترش 18 ساله و دانشجو شد از مرد طلاق گرفت و اکنون در کانادا منتظر جواب پناهندگی اش است. خسته و تنها به امید اینکه هنرهای ناشکفته اش به دادش برسند

ماندانا مهربان ترینمان بود. به همراه خانواده اش به فرانسه مهاجرت کرد و بسیار سخت و با گذراندن دوره های افسردگی توانست با پدیده مهاجرت کنار بیاید . با مردی فرانسوی و مهربان ازدواج کرد و دو پسر دارد که یکی کاملا اروپایی و دیگری کاملا شیرازی است. زندگی ملایم و دلپذیری را می گذارند .

و من که ماندم و داستان زندگی خودم را نوشتم

حالا در خیابان ارم راه می روم و به گلهای آبشار طلایی که سارا به موهایش می زد نگاه می کنم؛ به پنجره رنگی که شراره برای دست زدن به آن به هوا می پرید ؛ به فواره آبی که عینک ماندانا را خیس می کرد.

و من چقدر دلم برای آن دخترک های پر آرزو تنگ شده

به خانه باز می گردم در حالی که همچنان چهار دختر نوجوان با روپوشهای خاکستری در خیابان ارم می دوند و می خندند و وراجی های بی پایانی دارند