به سوی کویر؟!!

رها : گیس طلا کویر می یایی؟ خونه مادربزرگ محدثه

 من : کویر؟ نه نمی یام

رها: خونه مادربزرگه کاهگلیه و  پنجره هاش چوبیه

من: می یام

دوان دوان خود را به ایستگاه توپخانه رساندم و نفس نفس زنان سوار ماشین رها شدم

در تمام مدت حرکتمان به سمت جنوب به او یادآوری می کردم که می توانستم در ایستگاه شوش یا شهر ری ویا حتی حرم مطهر قرار بگذاریم و لازم نبود آنقدر مرا بدواند

این بحث تا خروجی فرودگاه که منتظر ماشین  مامان محدثه وخودش و خواهرش بودیم ادامه داشت و دلیل پایان آن این بود که هنوز مترو به فرودگاه نرسیده است

  خب اگر شما دو تا خانم دیدید که کنار پراید نوک مدادی روی سیمهای گارد ریل نشسته  ،تاب می خوردند و  محترمانه برای تریلی هایی که بوقِ کمک می زدند دستِ تشکر تکان می دادند

درسته ..خودمون بودیم

در همین اثنا بود که من متوجه این حقیقت عظیم، دردناک و شگفت شدم که رها  اولین باری است که به جاده زده است!

به همین دلیل تمام مدت سفر من ثانیه ای کمربند را از خودم دور نکردم و مدام در حال یادآوری ترمز و انحراف به چپ و گردش به راست بودم و البته حفظ و حراست از حجاب اسلامی رها که یک  روسری سیلک آبی بود که دقیقا هر جایی قرار می گرفت به جز روی سرش

بنابراین وقتی که ماشین پلیس را دیدم  تنها به این فکر کردم که خدا را شکر روسری روی سرش است و به این موضوع  بی اهمیت توجه نکردم که سرعتمان 150 تا است

خوشبخاته ماشین دوم همان موقع به داد ما رسید

و مامان محدثه توانست خطر را از سوراخ کردن گواهینامه و نمره منفی و 200 تومن جریمه به 40 هزار تومان ناقابل رساند

و برای مدتی نیازی به تذکر لسانی به رها نبود ...البته فقط برای مدتی

جاده نازیبایی تهران- قم را رفتیم تا به شهر نازیبای قم رسیدیم.  جلوی عوارضی شربت آبلیمو خوشمزه نذری ازگروه های عزادارسیاهپوش خوردیم و و من حیرت زده  وانت هایی بودم که انجیر شیراز را می فروختند!

آقا من هرچقدر به اطلاعات خانواده باغدار خود فکر می کنم به یاد نمی آوردم که در شیراز باغ انجیری دیده باشم

و این بهانه ای شده بود که تمام مسیر رها و محدثه وانت های انجیری شیراز را مدام به من نشان دهند و اصرار کنند که : نگا نوشته شیراز

بابا به خدا شیراز انجیر نداره  من به کی بگم؟

 بعد از قم جاده زیبا می شد. کوهها و تپه های مواجی قرمز رنگی  که به قول محدثه مانند اژدهای خفته بودند  و به تدریج سبزی ها بیشتر شد آنقدر که مامان محدثه نگه داشت که ببیند آن مزرعه سبز یونجه است یا باقالی!

 و من از همانموقع تصمیم گرفتم که از مامان محدثه خوشم بیایید

وارد کاشان شدیم و در میدان ابتدای شهر مامان محدثه نگه داشت تا خوشمزه ترین ماست چکیده دنیا را بخرد.

شهر فضایی به شدت مذهبی داشت و این از اسامی دور میدان مشخص بود

کباب سرای علی اصغر (ع)

لواشک فروشی علی اکبر(ع)

روی  ساختمان آن طرف  بزرگ نوشته بود صلوات بر محمد و ال محمد و عجل فرجه

 و روبرویش یا علی ابن موسی الرضا یادبود شهید مرتضی نمکی

و یا علی ابن ابی طالب بالای سر کامیون ها

 و نمایندگی مرکزی گلاب کعبه

تمام مردم شهر سیاهپوش بودند اما به شیوه شیراز در بلوار ها نشسته بودند و آش نذری می خوردند

و من در حیرت خانمی جوان با بلوز صورتی وچادرمشکی بودم که خط چشمی به غایت بلند و تاتوی ابروی شیطانی و سیاه داشت و کل مردان سیاهپوش میدان را معطل خود کرد بود و پیاده و سواری و موتوری درگفتگو با او بودند و او بدون کلام با پاهای بدون جوراب و شلواری خانگی و چادر کوتاه  در باد  منتظر ایستاده بود.

آدم یاد قصه ها ی چوبک می افتاد

از کاشان به سمت نظنز به راه افتادیم و  نرسیده به آن در میانه راه  وارد جاده ای شدیم که اولین روستای آن هنجن است و معروفتترین آن ابیانه

شب شده بود که  از پایین وارد روستا ی هنجن شدیم  که در بالا بود.

 دیدن روستایی در بالای تپه های پر از اشکال فرو رفته و بر آمده  و قلعه ای که در تاریکی شب بر آسمان پرستاره سایه انداخته بود؛

 انگار که وارد لوکیشن یک فیلم سینمایی می شدی

از جاده ای با دو طرف درخت  بالا رفتیم با همراهی صدای آب و بوی روستا که از پنجره ها وارد شده بود

در جلوی حسینه روستا توقف کردیم. بلندگوی ان با سرو صدای فراوان مردم را به عزاداری فردا دعوت می کرد

از کوچه های باریک و کاهگلی روستا رد می شدیم که از درون اتاقکی تاریک صدایمان زدند

در آن چهار دیواری تاریک تنها  منبع نور ازتنوری بیرون می آمد که ذغال هایش به رنگ خون بود

همانجا نشستم

خدا برکت دهد سفری را که آغازش نان داغ از تنور درآمده مادربزرگی حلیمه نام باشد که دانه های کنجد و سیاهدانه طعم بهشتی به آن داده است.