یک موقعیت کاملا اخلاقی:
شاگردم به من زنگ زده که برای عکاسی بادوستانش بیرون رفته اند . یکی از اشنایان انان را در مترو دیده و خبر به پدر انان رسیده . پدر گفته که اگر بدون معلمشان برای عکاسی رفته ند دیگر نمی گذارد که او به مدرسه برود. او گفته که معلممان (یعنی من با انها بودم) پدر هم گفته که باید خودش تلفنی با من صحبت کند.
قبول کنم؟ اگر بعدا معلوم شود که انان به دوست پسرشان بوده اند و مسائلی غیر از عکاسی پیش امده باشد( که امری طبیعی است) برای من مشکل می اید و از کار بیکار می شوم.
اگر قبول نکنم و پدر واقعا نگذارد او درس بخواند و من با این ترسم امکان یک زندگی متفاوت را از او گرفته ام چی با این احساس گناه چه کنم؟
شاگردم به من زنگ زده که برای عکاسی بادوستانش بیرون رفته اند . یکی از اشنایان انان را در مترو دیده و خبر به پدر انان رسیده . پدر گفته که اگر بدون معلمشان برای عکاسی رفته ند دیگر نمی گذارد که او به مدرسه برود. او گفته که معلممان (یعنی من با انها بودم) پدر هم گفته که باید خودش تلفنی با من صحبت کند.
قبول کنم؟ اگر بعدا معلوم شود که انان به دوست پسرشان بوده اند و مسائلی غیر از عکاسی پیش امده باشد( که امری طبیعی است) برای من مشکل می اید و از کار بیکار می شوم.
اگر قبول نکنم و پدر واقعا نگذارد او درس بخواند و من با این ترسم امکان یک زندگی متفاوت را از او گرفته ام چی با این احساس گناه چه کنم؟
۲ نظر:
chi kar kardi????
man daram archivet o mikhunam. aaaaaaaay doost daram neveshte hato aaaaaaaaaay doost daram
bad in shagerdeto chi kar kardi GisTela jaan?
ارسال یک نظر