بعد از ظهر سگی

فرسوده می شم در اصطکاک این زره خاردار که به خودم بستم.
روزمره گی می کنم بسا شادتر و مفیدتر از روزهای دیگرم و روزهای دیگران
اما لحظاتی هست که به بیهودگی این همه رنج فکر می کنم
چاره ای جز روزه داری نیست که شاید در پایان آن ببینی که رها شده ای...
هیچ راه دیگری نیست
اما بعضی روزها مثل امروز شانه هایم ،تنم و زانوانم نا ندارند.
بهار پشت پنجره است و قمری هم همانجا و باد در درختان و
من نفس عمیق می کشم... نفس می کشم تا درد بگذرد...تا زره اندکی جا باز کند و من دوباره از روی این صندلی بلند شوم بدون هیچ امیدی به داشتن انچه که نداشته ام