می گویند به یک معجزه بیشتر شبیه است

آن زمان که در اروپا از این موزه به اون موزه می دویدم و به دنبال دیدن آثار باستانی وهنری بودم. مدام دچار احساس سرخوردگی می شدم. سالها چیزی را در ذهنت تخیل کرده بودی وزمانی که با واقعیت روبرو می شدی بسیار ساده تر از تصورت بود....
هیچوقت احساس سرخوردگی ام را جلوی تابلو مو نا لیزا فراموش نمی کنم. زمانی که نفس زنان راهرو ها را پشت سر میگذاشتم تا به او برسم و دیدمش، بسیار کوچک و دور ...و انبوه توریستها که دوره اش کرده بودند در یک راهرو باریک.
اما دربین آن همه تلخکامی ها یکی بود که همه را جبران کرد:
در فلورا نس بودم و باز هم با ضربان قلب گالری ها را رد می کردم تا به او برسم. از درگاهی رد شدم و چرخیدم
در دو طرف تالار مجسمه های ناتمام میکل آ نژ بود که ضربه های اسکنه او هنوز بر آن بود(باور می کنید ضربه های اسکنه میکل آ نژ؟) مردمی که در سنگهای بزرگ مرمر گیر کرده بودند و تا پایان دنیا راه نجاتی برایشان نبود که دیگر میکل ا نژی نیست....
دستهای مریم که کامل شد بود و سنگینی جسد مسیح را بر رویش می شد حس کرد، موسی که از درون سنگ با درد به بیرون چرخیده بود و...
در آن انتها دا وود...
روبرویم ایستاده بود.انگار که مشتی بر سینه ام خورد. بالا بلند با همان نگاه که خشمی ترسناک در آن می جوشید...عجیب نبود اگر لحظه ای دیگر او –داو ود- فلا خن را به سوی من – جا لوت- پرتاب کند .
می دانستم چند برابر اندازه عادی است اما انتظار این همه عظمت را نداشتم
دستهایش وچه دستهایی...
می گویند که دستهای میکل ا نژاست... تا مدتها نمی توانستم به او نزدیک شوم ...به تدریج و بااحتیاط در نزدیکی اش روی نیمکتی نشستم تا بتوانم این همه را در ذهنم جا بدهم
و به انگشت های پایش نگاه می کردم و عصبیتی که آنها را در هم می فشرد و زمان در انتظار حرکت داوود متوقف می شد
هیچوقت نتوانستم نبوغ را درک کنم....