چقدر کم زیر آسمان خوابیده ام چقدر کم عشق ورزیده ام
چقدر کم در رودخانه شنا کرده ام چقدر کم دوست داشته شدم چقدر کم رقصیده ام
چقدر کم در باد دویده ام چقدر کم زندگی کرده ام
و زمان می گذرد
۲۲ نظر:
ناشناس
گفت...
این قصه براتون آشنا نیست ؟!! تا آخر بخونید چوپانی بود که در نزدیکی ده، گوسفندان را به چرا می برد. مردم ده، همه گوسفندانشان را به او سپرده بودند و او هر روز مشغول مراقبت از آنان بود.
چوپان، هر روز که گرسنه میشد، گوسفندی را میکشت. کباب میکرد و خود و بستگانش با آن سیر میشدند.
سپس فریاد میزد: گرگ. گرگ. ای مردم. گرگ...مردم ده سرآسیمه میرسیدند و میدیدند که مانند همیشه، کمی دیر شده و گرگ گوسفندی را خورده است. مردم ده تصمیم گرفتند پولهای خود را روی هم بگذارند و چند سگ گله بخرند. از وحشی ترین و خونخوارترینها. چوپان به آنها اطمینان داد که با خرید این سگها، دیگر هیچگاه، گوسفندی خورده نخواهد شد. هنوز چند روزی نگذشته بود که دوباره، صدای فریاد چوپان به گوش رسید. مردم دویدند و خود را به گله رساندند و دیدند گوسفندی خورده شده است. یکی از مردم، به بقیه گفت: ببینید. ببینید. هنوز اجاق چوپان داغ است. هنوز خرده هایی از گوشت سرخ شده گوسفندانمان باقی است. بقیه مردم که تازه متوجه شدند چوپان، دروغگوست، فریاد برآوردند: دزد.دزد. دزد را بگیرید... ناگهان چهره مهربان و دلسوخته چوپان تغییر کرد. چهره ای خشن به خود گرفت. چوب چوپانی را برداشت و به سمت مردم حمله ور شد. سگها هم او را همراهی میکردند.
برخی مردم زخمی شدند. برخی دیگر گریختند.
از آن شب، پدرها و مادرها برای بچه ها، در داستانهای خود شرح میدادند که:
عزیزان. دورغگویی همیشه هم بی نتیجه نیست. دروغگوها میتوانند از راستگویان هم سبقت بگیرند. خصوصاً وقتی پیشاپیش، چوب، گوسفندها و سگهای نگهبانتان را به آنها سپرده باشید ...
اون آیتم دویدن در باد..شنا در رودخانه..خوابیدن در زیر آسمان چیزیست که همه مون از 9 ، ده سالگی به بعد تعطیلیم توش. پس به بقیه فکر کنید کلن.. - یک همجنس هموطن هنوز چسبیده به وطن
یه بار گفته بودم حاضرم با نوشته هاتون و کاراکترتون یه فیلم بسازم. باور کنین دیگه اون نظرو ندارم. خیلیییییی کار سختیه !! آخه کی میتونه این رل رو بازی کنه؟ حالا گریمورش بمونه که بیچاره باید در هر سکانس رنگ موی نقش اول رو هی عوض کنه. مطمئنم مامان خانوم واسه همین روحیه شما تین ایجر موندن دیگه.
ناشناس عزیز قصه ای رو به یادمون اوردی که بارها با گوشت وپوستمون لمسش کردیم دردناکه وگویی چنان عادی شده که شاید برای دوره ای کوتاه دلمون به درد بیاد اما عادت میکنیم به تخملش
۲۲ نظر:
این قصه براتون آشنا نیست ؟!! تا آخر بخونید چوپانی بود که در نزدیکی ده، گوسفندان را به چرا می برد.
مردم ده، همه گوسفندانشان را به او سپرده بودند و او هر روز مشغول مراقبت از آنان بود.
چوپان، هر روز که گرسنه میشد، گوسفندی را میکشت. کباب میکرد و خود و
بستگانش با آن سیر میشدند.
سپس فریاد میزد: گرگ. گرگ. ای مردم. گرگ...مردم ده سرآسیمه میرسیدند و میدیدند که مانند همیشه، کمی دیر شده و گرگ
گوسفندی را خورده است.
مردم ده تصمیم گرفتند پولهای خود را روی هم بگذارند و چند سگ گله بخرند.
از وحشی ترین و خونخوارترینها.
چوپان به آنها اطمینان داد که با خرید این سگها، دیگر هیچگاه، گوسفندی
خورده نخواهد شد.
هنوز چند روزی نگذشته بود که دوباره، صدای فریاد چوپان به گوش رسید. مردم دویدند و خود را به گله رساندند و دیدند گوسفندی خورده شده است.
یکی از مردم، به بقیه گفت:
ببینید. ببینید. هنوز اجاق چوپان داغ است. هنوز خرده هایی از گوشت سرخ
شده گوسفندانمان باقی است.
بقیه مردم که تازه متوجه شدند چوپان، دروغگوست، فریاد برآوردند: دزد.دزد. دزد را بگیرید...
ناگهان چهره مهربان و دلسوخته چوپان تغییر کرد. چهره ای خشن به خود گرفت.
چوب چوپانی را برداشت و به سمت مردم حمله ور شد. سگها هم او را همراهی
میکردند.
برخی مردم زخمی شدند. برخی دیگر گریختند.
از آن شب، پدرها و مادرها برای بچه ها، در داستانهای خود شرح میدادند که:
عزیزان. دورغگویی همیشه هم بی نتیجه نیست. دروغگوها میتوانند از
راستگویان هم سبقت بگیرند. خصوصاً وقتی پیشاپیش، چوب، گوسفندها و سگهای
نگهبانتان را به آنها سپرده باشید ...
و چه زيادند زمانهايي كه زمان را از ياد برده ام
Mohhem inast ke anra fahmidi.
mabaghi ba tost ke kari bekoni.
baraye jobran.
اون آیتم دویدن در باد..شنا در رودخانه..خوابیدن در زیر آسمان چیزیست که همه مون از 9 ، ده سالگی به بعد تعطیلیم توش. پس به بقیه فکر کنید کلن..
- یک همجنس هموطن هنوز چسبیده به وطن
تا حالا چیکار میکردی پس؟
هنوزم دیر نشده ، از مادر بزرگ معلم زبانت یاد بگیر :-)
تو زندگی خودم،درباره ی چقدر ش نظر نمی دم! اما درباره ی همه ی هزینه ای که برای همین قدرش هم دادم، باید بگم، زیاد ، خیلی زیاد!
و این حکایت نسل دهه چهل است . متولدین 40 تا 50 . حالا یکی دو سال اینور اونور . همون برزخی ها. نسل از این ور مونده و از اون ور رونده .
و تنها افسوس می ماند.
واقعا لذت برم
یه بار گفته بودم حاضرم با نوشته هاتون و کاراکترتون یه فیلم بسازم.
باور کنین دیگه اون نظرو ندارم. خیلیییییی کار سختیه !! آخه کی میتونه این رل رو بازی کنه؟ حالا گریمورش بمونه که بیچاره باید در هر سکانس رنگ موی نقش اول رو هی عوض کنه.
مطمئنم مامان خانوم واسه همین روحیه شما تین ایجر موندن دیگه.
ناشناس عزیز قصه ای رو به یادمون اوردی که بارها با گوشت وپوستمون لمسش کردیم دردناکه وگویی چنان عادی شده که شاید برای دوره ای کوتاه دلمون به درد بیاد اما عادت میکنیم به تخملش
e-mail dari :)
khanoom talai aziz va khob
cheghar khosh halam ke baz yaddashthai shoma ro mibinam in safar japon be ma kooft shod ba in khabarha va oza shad bashid
ایشالا از این به بعد
واقعا چقدر کم زندگی کردیم.....در این دنیایی که تا چشم کار می کند دیوار است و دیوار.....
کاش جلوی اولین چراغ قرمز ، بایستد !!
beautiful but so sad.......
جانا سخن از زبان ما می گویی
می خواستم بگم منم همینطور . دیدم که همه همین طوریند. ÷س می گم همه همینطور
man in neveshtatoono kheili doost dashtam,ba ejaze minevisamesh.omidvaram sadha sal khoobe khoob benevisi
من نمی دونم چرا تصمیم گرفتم همه این کارا را واسه یک بار دیگه ام که شده انجام بدم واسه شروع می خوام برم رو پشت بام بخوابم
ارسال یک نظر