صبح روز سوم:

از خواب بیدار شدیم و صبحانه را توی رگ زدیم و سارا را برای زیارت امامزاده بردم. داخل امامزاده، سارا از من می خواست که فضا را برایش توضیح دهم از سه قبر سبزپوش گفتم و گلهای مصنوعی و پنجره های کوچک. چندین گره را باز کردم تا گره از مشکلات صاحبانشان باز شود و برای خودم و سارا چندین روبان سبز گره زدم. این روبان چقدر در دنیای نشانه شناسی معنا یافته است. منظره روبروی امامزاده رویایی بود این سه برادر جای خوبی را برای مردن انتخاب کرده بودند.
خادمِ امامزاده مسیر آبشار و همچنین مسیر کوهنوردی رفتن به سمت زیرآب را با دقت روی کاغذ طراحی کرد.
از جاده پایین امامزاده به راه افتادیم و سر یک پیچ کوله ها را پایین گذاشتیم و صنم کنار انها باقی ماند و ما ادامه دادیم. مسیر پیچ در پیچ و به دلیل باران به شدت لیز و گل آلود بود و بدون چوب دستی مشکل بود رفتن. سر یک پیچ ابشار لاغری را دیدم و خیلی تو ذوقم خورد اما کمی جلوتر که رفتم نزدیک بود از روی صخره ها پایین بیفتم و آبشار اصلی را دیدم.
آبشاری بود غران و درخشان

آب در همان بالا به پودر تبدیل می شود و زمانی که به زمین می کوبید، هوا را چنان جابجا می کرد که از وزش باد تکان میخوردیم. می گفتند 40 متری است.

چاره ای جز فریاد کشیدن نبود. در نزدیکی ابشار از پرتاب قطرات اب خیس خیس شده بودیم. نزدیکتر شدن به آبشار بدن را به لرزه می انداخت. شور آبشار به همه منتقل شده بود و بی خیال خیس شدن تا جایی که امکان داشت به آن نزدیک می شدند و در شور آن شریک می شدند. موبایل ها و دوربین ها همه خیس می شدند و لذت می بردند...

همه رفتند و من هنوز دلِ کندن نداشتم.. با حیرت سارا را دیدم که با کمک آرزو فردین در حال پایین آمدن از راه باریک لغزنده ای بود که من با چشمان بینایم چند بار در آن لیز خوردم.

انقدر افرین افرین کردم که بقیه مردمی که آمده بودند همه فهمیدند سارا نمی بیند. اما در حیرتم از بردباری فردین و آرزو که قدم به قدم او را هدایت می کردند.

سارا زمانی که آبشار را احساس کرد زد زیر گریه ...

سرانجام دل کندیم ازآبشار و به محل کوله ها رفتم. تا فیها خالدنمان خیس شده بود. همه به دنبال درختی برای تعویض لباس می گشتند که مشکل را طور دیگری حل کردیم. چشم مختار را بستیم!

چای داغ سرمای آبشار را از تتمان بیرون کرد و به فردین گفتیم که نقشه را باز کند تا ببینم راه بازگشت را چگونه پیدا کنیم که از خنده بیهوش شدیم. به جای نقشه با کاغذ نمداری روبرو شدیم که پر از لکه های آبی رنگ بود. اما فردین که از رو نمی رفت و همچنان راه را نشان می داد: اینجا یک پرنده دریاییه از نوکش وارد می شیم از تهش خارج می شیم، بعد بین دو تا دایناسور روبروی هم حرکت می کنیم

طیبه دستور داد برگردد امامزاده و دوباره راه را بپرسید که طفلک همین کار را کرد.

بعد از آن کوره راههای جنگلی بود و قیافه ما که سر هر شیب می ایستادیم و متفکرانه به آن نگاه میکردیم که آیا بر طبق گفته خادم این "شیب تند" است یا نه؟

و یا این "رودخانه باریک" شده اینجا یا نه؟ قضیه خیلی قابل تعمیم بود!

خلاصه همینطور عشقی مسیر را می رفتیم به امید اینکه درست است و اما مسیر....

از جنگل باران پوش بگویم یا از علفهای درخشان...تنه های خزه بسته و ریشه های بیرون زده...صدای پرنده ها و وزوز حشرات...

...ساعتها راه رفتیم تا به جاده ای که نشانی اش داده شده بود رسیدیم. روی تنه ها بریده شده درختان نشستیم و استراحت کردیم و آواز خواندیدم .