فولاد محله

صبح در مسجد از خواب بیدارم شدم و به نظر می امد که نماز صبحی هم در کار نبوده است! معلوم بود که بچه ها قصد بیدار شدن ندارند بنابراین دوربین را برداشتم و به راه افتادم . فولاد محله در نور صبحگاهی بدجوری سبز و سرحال بود. کوچه هایی که به مزرعه و درخت و کوه ختم می شدند. زنی قرمز پوش که فرغون را می راند و بوی دود و عطر پهن
انقدر راه رفتم که به این کوچه زیبا رسیدم و از شدت هیجان، انگشت کوچیکه پایم را کوبیدم به یک جاهایی و خون تمام صندل را پر کرد. پیرمردی که به سنگفرش ها اب می داد و مرا به خانه اش راهنمایی کرد. همسر و پسرش برایم چسب زخم اوردند و دعوت به صبحانه که مرام گذاشتم و نرفتم.
دنبال مغازه می گشتم تا صبحانه بخرم که فروشنده گفت بهتر است اول به فکر نان باشم که روز تعطیل است. خود را به نانوایی رساندم که غلغله ای بود و یک "مشت علی" باید به تنهایی همه کارها را انجام می داد. به این نتیجه رسیدم که یه یکدانه نان راضی شوم و رفتم جلو .همه داد می زدند مشت علی مشت علی منم داد می زدم حاج علی حاج علی و طبعا نه یکی که دو تا نون گرفتم و برگشتم مسجد
هنوز همه خواب بودند. از همسایه ها پریموس گرفتم و با کتری مسجد بساط چایی را راه انداختم . بقیه هم بیدار شدند و صبحانه خوشمزه را خوردیم و بعد از غر زدن من از کمبود قاشق و چنگال معلوم شد که همه بچه ها قاشق و چنگال با خودشان اورده اند اما حال ندارند ان را از ماشین بیرون بیاورند! مبلغی به خادم مهربان مسجد دادیم و به سمت روستای صوفیان به راه افتادیم.