این مطلب به فوتبال هیچ ربطی ندارد

اسپانیا را دوست دارم و می دانم چرا.

بچه که بودم کارت پستالهای بود از اینها که پشتش می نوشتیم: "گل سرخ و سفید و ارغوانی فراموش مکن دوست مامانی" و کودکان در آن کله های وچشم های بزرگی داشتند.

در بین آنها کارتی بود از دخترکی قرمز پوش بود که داشت می رقصید. به من گفته شد که او اسپانیایی می رقضد و "کولی" را هم که اصلا نفهمیدم یعنی چی اما دوستش داشتم. شاید تلاش ناکام چند سال پیش منهم برای یاد گرفتن رقص اسپانیش به همین علاقه بر گردد. ..

بعد آن جنگهای داخلی اسپانیا بود و قهرمانان من در آن زمان، چه در کتابها و چه فیلمها...طبعا همینگوی در این علاقه سهم زیادی داشت و زنگها برای که به صدا در می آید.

بعد از دانشجو شدم و تاریخ هنر اسپانیا را خواندم .آن معماری طلایی با نور طلایی اش و آن موزاییک های پر نقش و نگار.نقاشی هایش،مگر می شد "گویا" را دوست نداشت،میخکوبت میکند. پیکاسو که دیگر تکراری شده از نبوغش...

بعد تازه ادبیاتش گل کرد.از سروانتس که بگذریم، لورکا با ان عشقهای ناکام وخونین و مرگ و زندگی خودش و آرابال

و حالا که سینمایش تمامی تخیل عاشقانه ام را با تصویر های جادویی نشانم می دهد و حیرت زده می کند. بونوئل ، آمنابار،آلمادووار

همه اینها را گفتم که بفهمید دیشب چقدر دلم می خواست در بارسلون بودم.