up

صبح زود بیدار شدیم. خانواده مهربان مختاری به ما یک ظرف بزرگ کره و نان محلی دادند وهشدار که تا بعد از قله آب نیست و بطری ها و قمقمه ها را همانجا پر کنیم.

تاریک و روشن بود که به راه افتادیم، ماه هنوز در آسمان بود، گرد وبزرگ. مسیر پر از گون ها ی خاردار بود اما روندگان قبل از م،ا راههای باریک خاکی ایجاد کرده بودند که پیدایشان می کردیم و بالا می رفتیم.

شیب از همان اول کار تا آخرین قدم زیاد بود و یکی از بچه ها تا آخر سفر مدام اصرار داشت این شیب 85 درجه است. چرا؟ من نمی دونم! حالا شما تصور کن در وضعیت نفس نفس زنان، همان همسفر جدید سئوالاتی از من می پرسید که همه جوابشان به یک سخنرانی ده دقیقه ای احتیاج داشت و من همه را با یس و نو جواب می دادم آن هم به بدبختی... سرانجام خسته شد و روی سنگی نشست و من لذت بالا رفتن در سکوت و تنهایی را تجربه کردم ...

زمانی که به بالای تنگه رسیدم. آفتاب هم رسیده بود و چون بقیه مسیر را نمی دانستم و بچه ها هم به خاطر سارا فاصله زیادی با من داشتند کوله را زیر سرم گذاشتم و به شیوه یک شیرازی خوب به خواب رفتم... در زیر آسمان آبی با گرمای آفتاب بر تنم وسرمای نسیمی که می وزید...

با صدای زنگوله فرشته ها از خواب بیدار شدم. فکر کردم مُردم و رفتم تو بهشت اما چشمامو که باز کردم دیدم تمام دور وبروم پر حور و غلمان های سفید و سیاه بودند که بع بع می کردند و سگ گله هم اومد دقیقا بالای سنگی که کنارش خوابیده بودم جیش کرد.

بلند شدم و دیدم که بچه ها هم دارند می رسند. قرار شد که صبحانه را همانجا بخوریم. در پایین تنگه چشمه ای دیده می شد اما کسی حوصله رفتن به انجا را نداشت هرچند در همین فاصله همه آب بطریهایشان را خورده بودند. طبق معمول طاهره با آن توانایی حیرت انگیز بدنیش، بطری همه را گرفت و رفت پر کرد و آمد . در این فاصله مختار چای را اماده کرده بود و سفره صبحانه باز شد.

منکه نمی توانم اما یکی که بلده یه شعر در وصف کره سفید محلی بگه. توجه داشته باشید که کره سفید با کره زرد فرق داره اولی با شیر بز درست می شه و دومی با شیر گوسفند و در دهان آب می شود و در این لحظه تو احساس می کنی که به قول مهدی، شعر درونت جریان دارد. حالا در کنار این لقمه ، تکه ای خرما هم بگذارید تا بفهمید کلمه" غیر قابل توصیف" یعنی چه!

در این فاصله گله با چوپان هشت ساله اش از صخره ها بالا می رفتند. به پسرک نگاه می کردم که شب در کوه می خوابد و روز از کوه بالا می رود و به همسن وسالانش در شهر...

رضا شکافی را نشان داد که از آن باید بالا می رفتیم که رفتیم و به سارا فکر می کردم که چطور می خواهد بیاید که به خوبی آمد. به بالای صخره ای رسیدم و آن را دور زدیم که کمی سخت بود و بعد به تنگه ای دیگر وارد شدیم که وسیع و باز بود و گفته می شد که شاهان کوه پشت آن است. دوباره راهپیمایی ملایم ولی نفس گیری به سمت بالا داشتیم.

انقدر رفتیم بالا تا با منظره دلپذیر برف روبرو شدیم. حالا همه قدمها را تندتر بر می داشتند تا با آن حجم سفید و خنک برسند که رسیدیم. روی برف تیره شده بود اما زیر آن سفیدِ سفید بود و اطرافش سبز سبز، حتی گلهای کوچک زرد و بنفشی را هم می شد بین سبزه ها پیدا کرد.یکی از بچه ها به شدت جوگیر شد و آب بطری اش را خالی کرد و زیر برفی که آب می شد گرفت و حالش حسابی گرفته شد وقتی دید یک صد سالی طول میکشد تا بطری اش پر شود.

از اینجا به بعد گروه مسیرهای مختلفی را امتحان کرد، بعضی از صخره ها بالا امدند، بعضی از شن ریزه ها و یکی دو نفر هم مستقیما از روی برف بالا آمدند که گویا سخترین و خنک ترین مسیر بوده است.

سارا به شدت اذیت می شد. شنها زیر پایش سر می خوردند و اعتماد به نفسش را از دست داده بود. دوست مهربانش فاطمه، قدم به قدم به او انرژی می داد اما حقیقتا سخت بود.شیب خیلی زیاد بود و به شدت لغزنده .

قدمهایم را می شمردم و بالا می رفتم هر ده قدم نفسی تازه می کردم ودوباره .. تا به برف بعدی رسیدیم. دورتادور لبه کلاهم را پر از برف کردم ودراز کشیدم. یک کولر طبیعی سرم را خنک می کرد تا بتوانم بالاتر بروم وسرانجام بالاترین....

...فکر می کنم تمام لذت رسیدن به قله این است که برگردی و مسیری که آمده بودی را ببینی. سد لنگان دیده می شد و بقیه همه رشته کوههای پشت در پشت هم بودند.... در رنگهای مختلف...مناظری که چشمهایت تنها یکبار خواهند دید. مناظری که چشمان کمی ان را دیده است...

ما اکنون در یال شاهان کوه بودیم. در ارتفاع 4000 متری از سطح زمین ، یعنی فقط 4000 تای دیگه مونده بود تا اورست!