نزدیک بود ها

صبح تاریک بود که با ضربه های طیبه بر در از خواب بیدار شدیم. بعدا فهمیدیم همسایه های اتاقهای بغلی از دست ما حسابی شاکی شده بودند.
به دستشویی داخل اتاق رفتم و برگشتم و فهمیدم که واقعا نباید با به شیر قرمز و آبی دستشویی اعتماد کرد"توصیه ای از یک داغ دیده"
سریع جمع و جورکردیم و گروه صبحانه در اتاق اولی بساط را راه انداختند. در گروههای مختلف غذا می خوردیم و من در گروه سارا بودم و علاوه بر اینکه برای او لقمه می گرفتم به بهانه او کره و عسل اضافی هم دریافت می کردم!
هوا روشن شده بود که از انجا بیرون امدیم و لاویج را در روشنایی دیدیم. برای لاویج همان اتفاقی افتاده بود که برای تمامی روستاهای بی هویت ما. تک و توک خانه قدیمی با سقفهای چوبی نشان از زیبایی از دست رفته داشت. الان روستا پر از ساختمانهای ویلایی بود که هر کدام یک سازی می زدند. من مخالفتی با این نوسازی ها ندارم اما می توان یک زیبایی گروهی ایجاد کرد. مگر در ان جزیره های استانبول چه کار کرده بودند غیر از رنگ کردن خانه و کاشتن گل و گیاه؟
مشخص بود که روستا هیچ برنامه ای برای دفع زباله ندارد و در سراسر مسیر زباله ها را می شد دید حتی روی درختان.
بچه ها برنامه ای نداشتند و طبق معمول اطلاعات اینترنتی من به داد رسید و خبر از ابشاری کوچک درسه کیلومتری لاویج دادم که به سمت ان به راه افتادیم.
مهدی می گفت توجه داری این مردم به رانی خیلی علاقه دارند. انقدر که قوطی خالی ان در تمام مسیر ریخته بود.
اما منظره روبرو انقدر خوب بود که زیر پایمان را فراموش کنیم. خورشید داشت در می امد و درختان را رنگین تر کرده بود. هرچه از روستا دورتر می شدیم. منظره زیباتر می شد. بخصوص وقتی بر می گشتی و روستا را در دشتی سبز می دیدی و رودخانه ای که در سراسر مسیر پیدا و پنهان می شد. یک کوه بود که حقیقتا شیفته ام کرده بود که دقیقا نیمی از ان با نور روشن شده بود و درختان زرد و نارنجی می درخشیدند و نیمه دیگر ان در تاریکی فر رفته بود.
به پیچی رسیدیم که بین درختان برگ ریخته خاکستری نوار نارنجی درختان پاییزی دیده می شد. همه هیجان زده شدند و عکس و سرو صدا کردند و حس عجیبی بود که در ان شلوغی سارا از من می خواست که انچه همه را هیجانزده کرده برایش توصیف کنم.
مهدی مشهدی هم همچنان در حال عکس گرفتن و آموزش عکاسی و افاده عکاسی بود! نگران شدم نکنه منم به روز بقیه معلمها دچار بشم که فکر می کنن همه شاگردشون هستند؟
از همه جدا شدم و موسیقی بود و منظره تا به پایین ابشار رسیدیم. ماشینها انجا می ایستادند و از لوله های که تعبیه شده بود اب می خوردند و ما همگی بالاتر رفتیم تا به طبقه دیگری از ابشار برسیم که مسیر کوتاه و ساده بود و انجا همه شروع کردن به عکاسی اما وسوسه دیدن بالای ابشار بدجوری مرا غلغلک می داد.
اخر طاقت نیاوردم و از طیبه اجازه گرفتم که از مسیر تپه خود را به بالای ابشار برسانم و او که تپه را بی خطر دید اجازه داد.
کوله و پالتو را همانجا گذاشتم و از تپه بالا رفتم . شیبیش چندان نفس گیر نبود اما دیگر درختان اجازه نمی داد که بچه ها را ببینم. بالاتر که رفتم زمین پر از گلهای ریز بنفش رنگی بود. بالاتر که رفتم و نفسم داشت تمام می شد که بالای ابشار رسیدم.
زیبا بود و ساده
و اینجا بود که آن اشتباه را انجام دادم و به لبه شیب رفتم که ببینم بچه ها را ان پایین می بینم یا نه که پاییم روی برگهای پاییزی لیز خورد.
در حالی که لیز می خوردم سعی می کردم که به هرچه به دستم می رسد خودم را بند کنم که نمی توانستم و نگران بودم که مبادا به لبه شیب برسم که صخره ها شروع می شدند . در مسیر انبوه برگهای خشک باعث می شد که ضربه ها درد کمتری داشته باشد می خندیدم و می سریدم تا سرانجام تنه درختی متوقفم کرد.
تصور کنید پاهایم دو طرف تنه نازک درخت آویزان و تا زیر چانه ام برگ خشک جمع شده بود و لباسم تا زیر گلویم بالا امده بود. اول مدتی همانجا ماندم تا نفسم جا بیاید وب عد متوجه خطرناک بودن موقعیتم شدم. اگر خودم را به بالا نمی رساندم از ابشار پایین می افتادم روی سنگها.
روی تنه درخت ایستادم در حالی که می دانستم مدت زیادی وزن مرا تحمل نمی کند. صدایم هم به کسی نمی رسید. تنه بریده ای در نزدیکی ام بود. به سمت آن پریدم و حتی گرفتمش اما نتوانستم وزن خودم را تحمل کنم و دوباره لیز خوردم. اینبارمسیر بیشتری را پایین امدم و به لبه خیلی نزدیک شده بودم و ترسیدم.
جایی که متوقف شده بودم خیلی سست بود و باید به سرعت تصمیم می گرفتم. با دست در مسیر جای پایی برای خودم درست می کردم و بالا می رفتم .مدام به خودم می گفتم: نترس ..نترس... هر بار فقط یه قدم و خیلی سریع تا به تمشک ها رسیدم و چاره ای نبود. با بوته های تمشک خودم را بالا کشیدم. خارهای ان صورت ودستهایم را پاره می کرد. در راه یک بار دیگر هم سر خوردم اما سرانجام به لبه رسیدم.
زمانی که خودم را به جای امن رساندم تمام تنم می لرزید و از پیشانی ام خون می امد. هیچوقت اینقدر نترسیده بودم.