دیشب پشت میز اشپزخانه دوستم به جمع زنان شاد و جوانی که در سالن به پایکوپی مشغول بودند نگاه می کردم و به داستان هر کدام فکر می کردم که هیچوقت نوشته و ساخته نخواهد شد.
زنانی که اکنون فارغ از هر گونه نگاه مردانه ای که محدود و یا معذب شان کند به نمایش چهره ای دیگرگون از خود مشغول بودند.
سرخوش و خندان رقصهای مضحکی ابداع و اختراع می کردند و به سرعت هم آموزش می دادند و اجرا می کردند ، مسخره بازی هایشان قهقهه مرا بلند می کرد.
اما داستانهای این زنان، هیچکدام ،کمدی نبود.
۶ نظر:
(F)
این همون حسیه که من وقتی انسانی جلب توجهم رو بکنه بهش فکر میکنم. چه بر ایشان گذشته و چه ها در دل دارند؟
روز به روز گذر از لایه های ظاهری آدم ها و رسوخ به اصلیت و درونیاتشون سخت تر میشه. گاهی جمع دوستانه و بی شیله پیله کمک میکنه کمی آدم ها با خودشون روراست تر و راحتتر باشن.
مرسی از این توجه ظریف به موضوعی که دیگه غریبه شده.
beautifull!!
داستان کدوم زن جهان سومی شاد یا خنده دار بوده که داستان آن زن ها گیس طلا جان
؟!
گیس طلا، "کمدی" نبود یعنی چی؟
نارسیس؟!!!! تو هم ماهی گلی شد؟!!!!
کمدی نبود یعنی تراژدی بود
نکنه اون صلیب جلجتا را هم باید توضیح بدم برات؟
فوقت ادبیات نمایشی بود ها ...
دقیقا انگار ما همه نمونه های هم هستیم
گاهی فکر می کنم سوژه های جالبی هستند حتی معمولی ترین آدمها و گاهی هم حس می کنم نوشتنشون چقدر حس ابتذال ایجاد می کنه از فرط تکرار
ارسال یک نظر