روز اول آنتالیا

مثل همیشه صبح زود از هتل زدم بیرون. هوا نوازشی بود بر پوست تنم و عطر یاس سفید تمام کوچه راپر کرده بود. به طور غریزی به سمت دریا رفتم، بویش را می شد احساس کرد و در انتهای کوچه خیابان ساحلی بود و ان طرف خیابان با مدیترانه روبرو شدم
در حالی که در زیر نورخورشید به رنگ طلا در آمده بودبرای اولین بار در عمرم بالای صخره های مشرف به دریا ایستادم و به صدای امواج حیرت انگیز آبی که سنگها می خورد گوش دادم

بعد از اون قدم زدن در کنار ساحل بود و کافه های عزیز
کافه های با منظره آبی دریا با صندلی های چوبی، ننوهای پر از ابرهای گرم و نرم و گلهای کاغذی...ساحلی برای پیاده روی سحرخیزها و محفل نشینی عصرانه دوستان و شب نشینی های سرخوشانه
چقدر غیبت این پیاده روهای شیرین در زندگی هایمان شدید است
عصر همین مسیر رادر جهتی دیگر ادامه دادم و با رودخانه ای روبرو شدم که به دریا می ریخت و مرز بین دو ابی را به سختی می شد تشخیص داد
و ریزش آن از بالای صخره ها چنین ابشاری ایجاد می کرد
صدای آبشار...