تجربه جدید

برای اولین بار با قطار پر شایعه شیراز - تهران را آمدم تا خودم ببینم چه خبر است. سالها بود که انتظار آن را میکشیدم

محل ایستگاه راه آهن با معیارهای شیرازی دور بود، از خانه ما نیم ساعت اما زیبا؛ بزرگ و تمیز بود.

در ورودی به طرز احمقانه ای وسایل را می گشتند و هنوز دستگاهی برای این کار وجود نداشت. مشکل شرمندگی با خودشان که لباس زیرهای گل گلی مرا هم دیدند

مسافرانی بودند که هنوز قوانین را نمی دانستند و بدون کارت شناسایی و با همراه می خواستند وارد قطار شوند و طبعا مفهوم صف هم که ژن ایرانی کلا باش مشکل داره

چهار تخته خواهران پلور سبز با قیمت بلیطی برابر با اتوبوسهای رویال سفر. کوپه تلوزیونی داشت که فیلمی به شدت زرد پخش میکرد وب دتر اینکه نه می شد خاموشش کرد و نه اینکه صدایش را بست. اما خوشبختانه آخر شب خاموشش کردند . توالت فرنگی تمیزی داست و صبحانه کیک و ساندیسی رایگان بود. طبعا همه چیز دیگر را می شد خرید

تمام شب واگنی که کوپه ام در آن بود به طرز تحسین بر انگیزی ساکت بود و خود کوپه هم گرم و نرم بود

15 ساعت در راه بودیم که 12 ساعتش خواب بودم( خب قدیمی ها می دانند من با تکانهای قطار به زهدان مادر باز می گردم و آرامش...)

سه ساعت باقیمانده را هم صبحانه خوردم و با هم کوپه ای ها گپ زدم

حرکت قطار خیلی کند بود . ماجرای ریل هایش و آن سفر انتخاباتی را خبر دارید دیگر

اما قولهای داده شده که به تدریج این زمان کوتاه تر شود. تا به 6 ساعت برسدکه رقم رویایی است

کلا تصمیمم را گرفتم

من باز هم با این قطار سفر خواهم کرد.