صبح روز دوم:

هرچی صبح منتظر شدم که علامتی از بیداری دوستان مشاهده بشد ، نشده که نشد. تنها مادربزرگ بود که می رفت و می اومد و می گفت عجب بارونی

دیدم طاقت نمی یارم. از زیر کرسی اومدم بیرون و دو تا شلوار و یه مانتو با پالتو روش و دو تا شال انداختم روی سرم. دو تا کیسه پلاستیکی هم  روی جورابم کشیدم و دوربین و برداشتم و زدم بیرون.(معلومه که چتر نداشتم)

حالا به خاطر بارون رنگهای پاییزی تمیز و زنده شده بودند. یاد اون نوار شعر افتاده بود. شاملو که داری شعرهای مارگوت بیکل را می خونه : بذا بارون ماچت کنه ...بذا بارون مثل آبچک نقره رو سرت چیکه کنه

به سمت حسینیه قدیمی روستا رفتم چون از سفر قبل یادم بود که ساده و زیبا بود. می خواستم ببینم در پاییز چه شده بود

در حسینیه باز بود و راه پله پشت بام هم همچنین

رفتم بالا و  دیدم که حیاط حسینیه دایره ای طلایی شده که مرکزش تنه سبز پوش توت بزرگی است.

از پشت بام حسینیه روستا می شد دید که روستا در رنگهای پاییزی غرق بود.

اما دلبرانه تر از همه این کوچه بود که نفسم را بند آورده بود.

از پشت بام پایین آمدم و در کوچه های باریک رد می شدم که باران جویباری کوچک در همه آنها راه انداخته بود که با دری نیمه باز روبرو شدم و وای

یک خانه اربابی متروک با چهار چنار بزرگ در چهار طرف حوض. کف زمین از برگهای  نارنجی و قرمز پر شده  و مبل های کهنه یاداور زندگی بودند که روزی در این خانه جریان داشت

وای که چقدر دلم می خواست  دوران شکوه این خانه را می دیدم. عروسی های که دور این حوض گرفته شده ، اتاقهای با درهای منبت، و این چنارهای بلند بلند بلند

به سختی از خانه اربابی دل کندم و خیس و خندان به خانه مادربزرگ بازگشتم و مدام ز محدثه بابت ازدواج پدربزرگ و مادربزرگش تشکر کردم و ازدواج مادر و پدرش که باعث بدنیا اومدنش و  از رها تشکر کردم  که با محدثه دوست شد و منو آورد اینجا

و رها در گوشم می گوید: نمی خواهی یه تشکری هم از وبلاگت بکنی که مارو با هم آشنا کرد؟