عصر روز دوم

برگشتم خونه و مامان محدثه شیرینی گرفته بود که بگیره جلوی دسته  اما قبل از اون همراهم تا انتهای روستا اومد و دو تا کوه دو طرف روستا را معرفی کرد. یکی اسمش قبله بود که خیلی زیبا نوکش توی مه غرق شده بود.

اون برگشت و منو محدثه (رها هنوز خواب بود) تا آخر روستا رفتیم. جایی که خانه دکتر هنجنی معروف قرار داشت.

باران دلچسب ملایمی می آمد انگار که  شبنم در هوا پخش باشد.در باغهای روستا قدم می زدیم. یک نفر دو تا خرمالوی بزرگ و رسیده و شسته شده روی سنگی برای من گذاشته بود.( اتفاقی که انقدر برای من رخ می دهد که دیگر عادی شده)

یکی را خودم خوردم و دیگری را به محدثه دادم. جلوتر که رفتیم حتی انگور سیاه نیز بر شاخه ها بود که خوردیم.

انارهای پاییزی که بر شاخه ماند بود نیز عجیب شیرین بودند. مدام میوه پیدا می کردم و در دستان محدثه می گذاشتم و برایش ماجراهای اساطیریونان و الهه ای که سبدی میوه در دست دارد و شبیه اوست

انقدر قدم زدیم تا وقت ناهار شدم و به حسینیه رفتیم

کلا مردم باحالی دارند این هنجن. تمام خانواده هایی که دیگر ساکن انجا نیستند برای تاسوعا عاشورا به هنجن باز می گردند و قرار ملاقات در حسینیه است! زنان خوش لباس و شیک پوش هستند . گویا هنجن حدود 70 دکتر در شهرهای مختلف ایران دارد و زمان رضاشاه اولین روستای منطقه بوده که مخابرات داشته اما به مرور شکوه خود را از دست داده است.

روحانی در حسینه سخنرانی می کرد و کسی به حرفش گوش نمی داد همه در حال احوالپرسی از هم بودند و روحانی بامزه هر از گاهی وسط نوحه شماره پلاک ماشینی که دم راه بود را هم اعلام می کرد!

یک جا هم گفت نذری اگر گوشت خر هم باشد چون نذر امام حسین است قبول است و همه خندیدند.

از 2000 نفر آدمی که انجا بود حدود 20 نفر نماز می خواندند و بقیه منتظر غذا بودند. غذا این بار قیمه بود اما دیشب یک کبابی بود که من به عمرم نخورده بودم. گاو و گوسفندی که در این کوهها چریده باشد باید هم کبابش لذیذ و عطراگین باشد!

ناهار را که خوردیم  با رها و محدثه زدیم به جاده . چون مامان محدثه ممنوع کرده بود به سمت فریز هند برویم(یادتان هست؟) به سمت ابیانه رفتیم.

به نظرم یک روز باید جاده هنجن به ابیانه تبدیل به یک مسیرگردشگری شود

نه بی خیال اون وقت پر از پوست چیپس و نوشابه می شود

مسیر زیبا بود و رنگارنگ. موسیقی بود و باران و  جاده

هرجا رنگها شلوغ می کردند رها نگه می داشت و من می رفتم چشمهایم را پر می کردم و بر می گشتم داخل ماشین تا رسیدیم به  برگریزان یک درخت چنار که از باغ سر بیرون کرده بود

حدس زدم که داخل باغ باید زیباتر باشد اما در قفل بود. از شیب گل آلود پایین رفتم واز دیوار بالا رفتم و پریدم داخل باغ وچند قدم دویدم که گیج شدم

دوباره جلوتر رفتم در حالی که مغزم هنوز نمی توانست تصویری که می بیند را درک کند

همه جا. همه جا پوشیده از برگهای قرمز چنار بود. برگهایی انقدر فراوان که پا در ان فرو می رفت. در دایره ای در اطرافم تنه های صاف و براق و لخت چنارها ها بود که به دلیل باران از رنگ سپید همیشگی تبدیل به سبز روشنی عجیب شده بودند

باران بر روی برگهای روی زمین که می خورد صدای عجیبی می داد. در همان وضعیت منگ و گیج جلو رفتم و با جویباری روبرو شدم که مارپیچی از بین برگها پیچیده بود

مثل همیشه وقتی حجم زیبایی فراتر از تحمل من است شروع کردم به زار زدن

 سرگردان در دایره قرمز می دویدم  وپاهایم در برگها فرو می رفت، تنه های سبز درختان را بغل می کردم و پوست خنک و خیسشان را می بوسیدم

و می دانستم که خدا مرا در آغوش کشیده بود