عصر روز اول

وارد روستا شدیم و رفتم سراغ خونه مامان بزرگه  که همون کرسی  عزیز وسط او سرما مثل تکه ای از بهشت بود.

هنوز زیرش خیلی جابجا نشده بودیم که محدثه و مامانش رسیدند و تا اخر سفر شوخی های ما درباره سرعت رانندگی مامان محدثه ادامه داشت.

واقعیتش اینه که وقتی ما راه افتادیم مامان محدثه داشت  گلدوناشو اب می داد. وقتی ما به کاشان رسیدیم مامان محدثه نزدیک فرودگاه امام بود و وقتی ما به هنجن رسیدم سه دقیقه بعد اون هنجن بود. بعد هی می گفت باور کنید من از 120 تا بالاتر نرفتم

از انجا که در سفر قبلی دست فرمون ایشون دستمون اومده بود. تو این سفر هر ماشینی که با صدای باد از کنارمون رد می شد می گفتیم :مامان محدثه بود!

تازه الان هم تو کاشان نگه داشته بوده و کره  و پنیر خریده بوده!

همه زیر کرسی چپیده بودند و هیچ توجهی به اینکه من می خواهم بروم در روستا بگرد م را نمی کردند که مامان بزرگ رفت بیرون و با یک سطل قیمه نذری امام حسین برگشت

حالا دیگه مگه کسی از زیر کرسی بیرون می اومد.

دیگه عصر بود که بعد از خوردن چایی با محدثه و رها راه افتادیم.

باران می آمد.نم نم ودر کوچه باغهای روستا  جویهای ابی جاری بود که انارهای که از درخت افتاده بودند در ان می غلتیدند

کف کوچه ها با برگهای زرد پوشانده شود بود و کلاغها از نور درختهای سپیدار به مقصد اسمان می پریدند.

انارهای باقیمانده پاییزی را از درخت ها می چیدیم و در جستجوی  انجیرهای باقیمانده از تابستان بودیم که می یافتیم

شیرین و قدیمی و پاییزی