مرگ شیرین

امروز  برای بچه های انجمن شعر فرهنگسر از نظامی گفتم. از نبوغش در تمثیل و خمسه شکوهمندش

از هوش و غرورشیرین ...غروری که ترجیح می دهد  زنی باشد که در عدالت  پادشاهی  می کند تا معشوقه شاهزاده ای هزار سودا باشد و سرانجام تنها در کسوت یک ملکه تمام قد با خسرو ازدواج می کند. 

از خسرو که با خنجری در پهلو تشنه است اما شیرین را از خواب بیدار نمی کند که

دگر ره گفت با خاطر نهفته                 که هست این مهربان شبها نخفته 

آخر کار برایشان از مرگ شیرین گفتم  که  با آرایشی تمام و کمال، ظاهرا آماده برای ازدواج با قاتل خسرو، شیرویه،  به اتاقی که جسد خسرو در آن  است می رود و  و خنجر بر تن خود می زند.

و همان بخش را هم برایشان خواندم. خودم تا به حال این قسمت را نخوانده بودم . از همان بیتهای اول خطر را حس کردم. اشعار عمیق و تصویرها سرشار بود. به اینجا که رسیدم  دیگر نفسم بالا نیامد. 

جگرگاه ملک را مهر برداشت

ببوسید آن دهن کاو بر جگر داشت

بدان آیین که دید آن زخم را ریش

همانجا دشنه‌ای زد بر تن خویش

به خون گرم شست آن خوابگه را

جراحت تازه کرد اندام شه را

پس آورد آنگهی شه را در آغوش

لبش بر لب نهاد و دوش بر دوش

به نیروی بلند آواز برداشت

چنان کان قوم از آوازش خبر داشت

که جان با جان و تن و با تن به پیوست

تن از دوری و جان از داوری رست

به بزم خسرو آن شمع جهانتاب

مبارک باد شیرین را شکر خواب

به آمرزش رساد آن آشنائی

که چون اینجا رسد گوید دعائی

کالهی تازه دار این خاکدان را

بیامرز این دو یار مهربان را

زهی شیرین و شیرین مردن او

زهی جان دادن و جان بردن او