ایرانیان خیلی خیلی غریب

یکی از همکلاسی  های  سابق موقرمز؛ در دوران دانشجویی، برای یک پروژه عکاسی از تمامی بچه های دانشکده و کارمندان و ...عکاسی کرده است 

حالا بعد از بیست سال هر از گاهی عکس یکی از آن همه را که  حالا به رحمت خدا رفته پیدا می کند و آن را با یک جمله رمانتیک در  فیس بوک هوا می کند

آقا ملت همیشه در صحنه هم کلی "ای وای و ای حسرتا "و "یه روز ما با فلانی رفته بودیم "" آخ من خبر نداشتم "" یکی تعریف کنه ماجرا چی بوده " و  عکاس سابق هم در نقش صاحب عزا  به تمامی کامنت ها جواب می دهد و همینجور لایک است که به پایش ریخته می شود

و من همیشه ایشان را تخیل می کنم که به آلبوم بقیه عکسهایش نگاه می کند و شادمان و بی صبرانه منتظر که چه مرگهایی در انتظار است و چه لایک های پشت سر آن روان