شما يه فيلم محشر به من بگو كه آخرش هپي اند باشه! يك كتاب شاهكار بگو كه قهرمانانش بهم رسيده باشن!يه شعر نغز زير لب زمزمه كن كه شادمانه باشه!
مي بيني؟
نيست!
حالا در اطرافت نگاه كن يك آدم باحال پيدا كن كه زندگي سراسر شادي داشته باشه! يه موجود جذاب دوست داشتني كه هيچ غمي تجربه نكرده باشه!
مي بيني؟ نداريم!
پارادوكس عجيبي است كه خوشبختها سرگذشت ندارن،شادها داستان زندگيشون جذاب نيست،شاهكارهاي ادبي و هنري پايان خوش ندارن
و عجيبتر اينكه راز ماندگاريشون هم همينه! آخر هملت همه مي ميرند،شاهنامه كتاب مرگ پهلوانانه، بهترين فيلم تاريخ سينما همشهري كين و پدر خوانده است
و آدمهاي غم نديده نه تنها نچسبن كه يك كم خل و چلن!!!
همه را گفتم كه بگم اگه بالا مي رفتيم خيلي خوب مي شد ،اگه يه روز قهرمان جهان مي شديم محشر بود اما عجيبه كه پيروزي ها در ذهن باقي نمي مونن، اما شكستها جاپاي عميقي دارن
ادبي حرف بزنم؟ در واقع شكست يك امر دراماتيك است!
به همين دليل گمان مي كنم نسلي كه ديشب بازي را ديد،تا آخر عمرش درباره يك مربي و چند تا جوون و پنالتي و لايي صحبت مي كنه
و چرا اينطوره؟
نمي دونم شايد به دليل كنتراست باشه كه همه چيز را زيبا مي كنه،شايد به اين دليل كه بعد از شكست داستان ادامه داره برخلاف پيروزي كه قصه را تموم مي كنه و اجازه تخيل بيشتر نمي ده
شايد چون همه چيز در كنتراست جلوه بيشتري مي كنه،بهتر ديده مي شه
مثل تضاد نور شديدخورشيدي كه همين الان از پشت خونه ام طلوع كرد با درختان تاريك باغ ...
پی نوشت: و هر قاعده ای استثنا دارد
۱ نظر:
فیلم the big sick رو پیشنهاد می‌کنم.
ارسال یک نظر