داستانهای تکراری

از دستفروش مترو ساق پشمی خریدم. تنها نقطه سرمایی من پاهایم هستند. فروشنده کیسه نداشت و زن جوان بغل دستی به من کیسه داد و گفتگوی ما اغاز شد:
زن شش ماه بود که ازدواج کرده بود. حسابدار بود، پدرش فوت کرده و او تنها دختر با چند برادر بود. در دوران عقد همسر او را دوبار می زند که یکبارش در پارک جلوی مردم بوده است. قصد به هم زدن می کند اما پهلوی مشاور می روند که آنان را آشتی میدهد. مرد به شدت ظاهر مثبتی دارد و روی مشاور اثر میگذارد. اکنون ازدواج کردند و مرد همچنان او میزند. بیشتر مشت توی سرش می زند. عکس شش ماه پیش خودش را در موبایلش نشانم داد. دختری ظریف و زیبا که ربطی به این زن لاغر با چشمهای گود افتاده و کبود نداشت. می گفت: مادرشوهرم باور نمی کرد مرا میزند تا اینکه جلوی او گلویم را گرفت و نزدیک بود خفه ام کند. مادرم هم می گوید اولشه درست می شه. به برادرهایم نگفتم چون شوهرم بی حیا است می ترسم برخورد بدی با آنها بکند. فقظ مواظبم بچه دار نشوم.
به او شماره مشاورم را دادم و گفتم که پیش یک وکیل هم برود. به ایستگاه هفت تیر رسیدم و از هم جدا شدیم. در خیابان باد سردی می امد و نوازنده ای دوره گرد با ویولنش اهنگ مرا ببوس را می نواخت.