down

همه انقدر جنازه بودند که کسی حال شادی کردن نداشت. حتی عکس هم نگرفتیم . فقط همه روی زمین ولو شدند. گروه ناهار کنسروها را باز کرد. همه تشنه بودند و من که با احتیاط آب خورده بودم بطری آبم را از این آقایانِ یغماگر پنهان می کردم.

کنسروها را خوردیم و استراحت کردیم. از ظهر گذشته بود و آفتاب به شدت می تابید . طاهره و مختار با هوشمندی شروع به اب کردن برف ها کردند و بطری ها را پر کردند هر چند که رنگ آب به شدت مشکوک بود اما غنیمتی بود.

به راه افتادم. مسیر به سختی دیده می شد از لای بوته های خار و خرده سنگ های تیز.محمد تصمیم گرفت به شیوه خطرناکی لیز بخورد و پایین برود. بنابراین اولین نفری بود که به دره رسید. من و بیتا و رامین راه صخره ای را انتخاب کردیم که پدر زانوهایمان درآمد. گروههای بعدی از پشت صخره ها امدند که گویا راه مناسب تری بوده است.

به به دره رسیدم ولی هنوز اثری از آب نبود وتشنگی آزار می داد لبهام بدجوری ترک خورده بود و هیچ روژلبی آرومش نمی کرد.

دورتر از جایی که نشسته بودم زمین را خیس دیدم به آن سمت دویدم که چند اسب در حال چرا بودند. دیدنشان خیلی خوشحالم کرد که یعنی به چادرها نزدیکیم و آب هم بود اما .....قابل خوردن نبود! چمن خیس همه جا را گرفته بود و چشمه کوچک و گل آلود فقط اسبها را سیراب می کرد .

همانجا دراز کشیدم. حداقل خنک بود. تا زمانی که بقیه بچه ها هم رسیدند. گرما انقدر بود که حتی نمی شد مدت طولانی استراحت کرد. دوباره به راه افتادیم و کمی جلوتر صدای محمد را شنیدم که داد می زد....

صدا به تدریج مفهوم تر می شد: اب ...اب...سونا ....استخر ...جکوزی....

وای که دیدن ان جویبار سرد و خنک چه لذتی داشت. من فقط انجا نشسته بودم تا چهره هر کدام از بچه ها را وقتی با اب روبرو می شود ببینم. بعد از چندین ساعت تشنگی و گرما و آن صخره های دردناک ، چه لذتی داشت وقتی پاهایت را برهنه کنی و در آن سرمای دلچسب بگذاری....

صخره بزرگی هم بود که سایه خنکی را فراهم کرده بود. همه نیاز به استراحت داشتند. بعضی چای آماده کردند. بعضی سروپا می شستند، درازمیکشیدند و منهم به دنبال جای امن برای دست به آب می گشتم!

از انجا که ممکن بود به تاریکی بخوریم.بطریها راپر ازاب کردیم وبه راه افتادیم و من کلی به این پسرهای چلم خندیدم که همان بطری آفتابه را شستند وپر اب کردندو به عنوان قمقمه استفاده کردند

در پیدا کردن مسیر سقوط! دچاراختلاف نظرشدیم. یکی ادامه دادن جویباربود و دوتا راه سمت راست و چپ جویبارکه هر دواندکی بالاروی داشتند و از انجا که ما دیگر توان بالا رفتن را نداشیتم همان مسیر جویباررا انتخاب کردیم.

صخره ای بود وازان بدترکه تمام صخره ها پرازبرجستگیهای تیزبودند فروان و ریز.انگار که تمام سطح سنگ راشیشه خورده پاشیده باشند.

حالا به امید رسیدن به زمین ادامه میدادم اما زمانی همه جا خوردیم که تنه یک درخت افتاده راه را بسته بود ومجبورشدیم ازدیواره شیشه اجین بالا برویم.

یعی رسما یک جاهایی خشتکمان جرخورد ونزدیک بود که کونمان هم جربخورد ومنظورم اصلا استعاری نیست

تکه اخرازهمه سختربود .زانوانم لق میزد وتمام دستها یم زخم شده بودوبا سنم که له شده و به زمین وزمان بد و بیراه میگفتم.

زمانی که سرانجام به زمین رسیدم همه هیجانزده فریاد میزدند ویکی این وسط جوگیر شده بودمیگفت خشکی خشکی می بینم

حالا فقط تصور کنید طفلک سارا چطور پایین امد. مختار و رضا قدم به قدمش را کنترل میکردند و تمام مدت در ته ذهن من این بود که یک لحظه، نکند یک قدم اشتباه، پرت شدن از صخره ها ...

نزدیک غروب بود و اکنون نگرانی خوردن به تاریکی بود ولی وای که راه رفتن روی زمین صاف هم برای پاهای تاول زده ام سخت بود. عصای رضا را گرفتم و دقیقا شبیه جادوگران انیمشن ها کج کج ادامه می دادم.

صنم به دادم رسید و با بحث داغی درباب اساطیر ایران باستان کاملا حواسم را از دردهایم پرت کرد.

پسرک چوپانی گفت که سیاه چادرشان نزدیک است و شب را می توانیم در انجا بمانیم. باید کمی سرازیری می رفتیم که حقیقتا برای زانوانم طاقت فرسا بود. طاهره که دید اوضاعم خراب است برای مدتی کوله ام را گرفت تا زمانی که به سطح صاف رسیدیم و سیاه چادر ها ...

مردان عشایر نبودند بنابراین فقط خانمها به درون چادر رفتند و اقایان چادر خودشان را برپا کردند. نالان و افتان وخیزان کفشهایم را در آوردم رفتم ته چادر و کیسه خواب را باز کردم و دو تا مسکن قوی از بچه ها گرفتم و خوردم و درکیسه خواب فرو رفتم. حتی نای بالا کشیدن زیپ کیسه را نداشتم دیگرنمی دانستم کجایم درد میکند ..

فقط یادم هست که کسی پتویی رویم انداخت و صدای باد میامد و بعد سکوت