و چه حسرتی...

همیشه خواب رفتن به "جایی" را می بینم. جایی است نزدیک شهری کوچک. یک فرعی خاکی به آنجا می رسد و خیلی از شیراز دور نیست. می دانم که سرسبز است و خیلی دوستش دارم، دلم برایش تنگ شده و پر از امنیت است. قبل از آن پمپ بنزین یا استراحتگاه کوچکی هست و من همیشه مسافران زیادی را انجا می بینم.

این بار هم همانجا بودم اما تنها و سردم است، به دنبال کسی که مرا به آنجا ببرد. من بدون چمدان بودم نمی دانم آن را جا گذاشته بودم یا نه . سوار اتوبوس شدم جلو نشستم و در اثر ترمز خوردم تو شیشه جلو و بینم خون اومد. با درد بینی به اینکه چمدانم کجاست فکر می کردم چون کارت شناسایی ام را برای هتل لازم داشتم. شب شده بود که به آنجا رسیدم و

و مثل هر بار، هر شب....

هیچوقت آنجا را نمی بینم، یا تاریک است یا دور...خیلی دور...نمی رسم