جمعه تهرانی

تمام شب از درد قفسه سینه خوابم نبرد. صبح با درد شدید در سر و گردنم بیدار شدم و می دانم همه و همه به خاطر خواهرک است که یک شب پیشم بود تا برود به دانشگاهش. خواهرکم معده درد مزمنی پیدا کرده که طاقت دیدنش را ندارم. تمام روز جوک گفتم و مسخره بازی تا با دردش کنار بیاید و فرودگاه برویم. یادم رفتم که ماسک بزنم و تمام مسیر سرفه بود وسوزش گلو.

با وجود باران باز هم لایه ای خاکستری تمام شهر را گرفته بود. داشتم فکر می کردم که هر چه رنگ خدا ساخت زیبا بود وتنها رنگی که ما ساختیم اینقدر نازیباست....

محوطه فرودگاه شبیه یک کارگاه بنایی بود با صدای مته و تیشه و اره . به هرچیزی شبیه بود به غیر از فرودگاه. چمن های مصنوعی چین های زشتی خورده بودند و مسیر حرکت چمدان پر از پستی و بلندی بود.

خواهرک را سوار کردم و در مسیر پرترافیک یک روز جمعه که نماز دشمن شکن بیشترش کرده بود،برگشتم. دوبار مجبور شدم از تاکسی پیاده شوم انقدر که مردم یا چاق بودند و یا کج ! و من له می شدم. تاکسی که برای من نگه داشته بود سه مسافر چربتر را سوار کرد و من پیاده ماندم و تاکسی بعدی آنقدر بد رانندگی کرد که سرم چند بار به در کوبیده شده.

الان با سردرد آلودگی و سوزش چشم تلاش می کنم که باقیمانده عطر نرگسهایم را فرو بدهم تا لذت حضوریک روز جمعه در پایتخت را فراموش کنم.