در غیبت شیرین کلام

وارد سالن ورزش که می شم به همه لبخند می زنم. سلام نمی کنم لبخند می زنم. برای سلام کردن باید حرف زد و من نمی خواهم حرف بزنم و بنابر این فقط عمیقا لبخند می زنم.

اوایل برایشان عجیب بود و شاید هم بدشان می آمد اما حالا عادت کرده اند و جواب لبخند مرا با لبخند می دهند و بعد با بغل دستی شان سلام می کنند و حرف می زنند

اول راه می رم ،دور سالن، بعد می دوم. اونها هم راه می روند و می دوند اما تا وقتی که مربی نیست از زیرش در می روند و  حرف می زنند و می خندند.خانمهای شادی هستند کلا. تپل و شاد. لاغرها ها زیاد شاد نیستند. چرا؟

جوانترها آرایش کرده اند و هر بار مدل مویی و لباسی .چطور بعد از ورزش آرایششان به هم نمی خورد؟

جابه جا، گله به گله می ایستند و حرف می زنند و من هنگام دویدن انها را دور می زنم و لبخند می زنم از اینکه سر راه ایستاده اند و انها هم با لبخند اندکی کنار می کشند

مربی می آید و همه به تکاپو می افتند .موزیک و حرکت 

دیگر لبخند نمی زنم، فقط نفس می کشم و به آن گوش می دهم. دم و بازدم 

قدیمی ها پابه پای مربی می روند و ضعیف ترها را دست می اندازند. جدیدتر ها سعی میکنند که ریتم را پیدا کنند و خراب می کنند و می خندند و من به صدای نفسهایم گوش می دهم

هربار سعی می کنم به بالاترین عددی که مربی می خواهد برسد و می شمارم. هر جلسه بیشتر می شمارم . بعضی رها می کنند و بعضی از درد فریادهای کوتاهی می کشند و ادامه می دهند  و من  با هر نفس می شمارم و عرقی که وارد چشمانم شده را پاک میکنم 

و نفس می کشم 

و می شمارم

سرانجام تمام می شود. مربی برایمان کف می زند. خودمان هم برای خودمان کف می زنم 

همه دوباره شروع می کنند به حرف زدن و خندیدن و آب خوردن. دوباره گروه ها دور هم جمع می شوند و  من لبخند زنان از بینشان عبور می کنم و به سراغ کمدم می روم لباسم می پوشم و بدون خداحافظی بیرون می آیم 

خیابان پر از درخت است . تاریک و ساکت 

تا خانه را قدم می زنم 

بدون هیچ صدایی در سر و بدنم 

دیگرحتی نیازی به لبخند زدن ندارم