کنار دمپایی نشستم و برای تمامی آن لحظه های که سرانجام من هم دانستم، زار زدم

در کوچه های روستا به سمت شالیزار قدم می زدم که صدای شیون شنیدم

جلوتر رفتم؛ مرد و زنی فریاد میکشیدند و خود را به زمین می زدند...

همسایه ها بیرون دویدند...

معلوم شد  دقایقی پیش کنار جاده، ماشینی پدر خانواده را زیر گرفته است، زن و مرد، همسر و برادر متوفی بودند

همسایه ها آن دو را از زمین بلند کرده و به سمت خانه بردند

اما در خانه بسته بود و کسی کلید نداشت

من که تنم به لرزه افتاده بود، سعی کردم هرچه زودتر خودم را از آنها دور کنم و داخل کوچه ای رفتم که به شالیزار راه داشت

نزدیک شالیزار پسر نوجوانی را دیدم که با گوشی اش صحبت می کرد و به سمت من می آمد

- کلید؟ آره دست منه ..الان می یام ...چی شده؟ ...دارم می یام

و قطع کرد

من و پسر  لحظاتی چشم درچشم شدیم...

.

من می دانستم

و

او نمی دانست

.

 تصور اینکه او فقط چند دقیقه تا خبر مرگ پدرش فاصله دارد، تمام توانم را گرفت

پسر به من نگاه کرد و  من رو برگردانم

و

گویا فهمید

....

به سمت خانه دوید

در حالی که یک لنگه دمپایی اش کنار من جا ماند

.

.