نه، شماره اش را هم نمي دهم😉

روز اخر است و ملت همچين جو مي دن كه ادم جو گير مي شه و به پشت سرش نگاه مي كند

خلاصه اين نيم نگاه اينكه: سال مزخرفي بود 

مفصلش اينكه سال از دست دادنهاي عاطفي بود

از بين رفتن يك دوستي پانزده ساله و به شدت تاثيرگذار و عميق در زندگيم كه هنوز از زخمهايش خون مي چكد 

مهاجرت يك دوست بيست ساله كه به قول  رها ، هر مهاجرتي يك مرگ است 

فرو رفتن دوستي ديگر در مرداب افسردگي و غرق شدنش  كه به گمانم از ديدن مرك ، غم انگيزتر است

به همان اندازه دردناك بود ديدن خودسوزي دوستي در شعله هاي خشمش نسبت به دنيا و آدمهايش  كه نه در جستجوي خاموشي آن است و نه آتش خود رو به خاموشي مي رود

رها كردن دوست ديگري در مشكلات پايان ناپذير شخصي و خانوادگيش كه سالها بود ياري اش كرده بودم  و  سرانجام اعلام بازنشستگي كردم از اين شغل

همچنان آنقدر اين سال  پر ترديد و دودلي و ترس از اشتباه و ترس از تصميم گيري و سرشار از سرزنش خود بود كه رفتم   سراغ تراپي و 

نتبجه اينكه خيلي خوب بود

گمان مي كنم تنها نكته مثبت امسال همين بخش بود

براي آدمي مثل من كه هميشه شنونده است و عادت به صحبت از مشكلاتش با ديگران ندارد، تجربه خوبي بود كه يكي بنشيند و تو برايش حرف بزني، البته واقيعت اينكه حتي مشاورم هم بيشتر دلش مي خواهد حرف بزند تا گوش بدهد اما

بسيار كمكم كرد كه دست از شنيدن درددلهاي ديگران، درك ديگران و فهم رفتارهايشان  بردارم، كمكم كرد كه خشم و غم و دردم را نشان دهم و مهمتر از آن اينكه  كمكم كرد من نيز از ديگران توقع كمك و همدردي و دلداري  داشته باشم 

و اينكه حال ديگران بد است گناه من نيست و به من ربطي ندارد، هركس مسئول بهتر كردن حال خودش است 

اميدوارم كه سال ديگر اين موقع در پشت سرم مناظر زيباتري براي ديدار باشد