اين خداي قاهر هميشه جم و جمشيد نيست، گاهي يم است و يمه

خب بارها گفته ام که در این بیست و سه سال تدریس، آنقدر درگیر کارهای دیگر و رویاهای متفاوت و زندگی پرخروشی بودم که معلمی همیشه بخش بسیار کمرنگ زندگیم بود. جویبار باریکی که در حاشیه رودخانه بزرگ حوادث اصلی زندگیم حضور داشت

هنوز هم ، بعد از این همه سال، از تبریک های این روز حیرت می کنم، مگر من معلمم؟

آنقدر این شغل برایم ساده و بی خیالانه و بدون دغدغه بوده  که همیشه لذت بردم ازش و جدی نگرفتمش

اما تنها یکبار در سال من از این شغل می ترسم  و اون همین روز معلمه

وقتی  زهرا از کانادا زنگ می زنه و می گه  من به اونجا رساندمش

وقتی  مهدیه خبر می ده دکترا قبول شده به خاطر من

وقتی طیبه می گه  مسیر زندگیشو عوض کردم

و زکریا، نیما، محمد ...

و همه آن بقیه 

این روز باعث می شه بترسم از همه تلفنهایی که به من نشده، همه آنهایی که از کجا معلوم  ، نادانسته ،زخمی زده باشم، ویران کرده باشم