تبصره: حديثي هست نمي دونم از كي و كجا كه مي گه: بترس از آدمي كه خودش را پست مي شمارد

همكاري دارم كه ازش بيزارم، دلايلي هم دارم، دروغگو است، تهمت مي زند  و بدتر از همه بيسواد است ، اطلاعاتش در حد كارداني هم نيست چه برسد به دكترا، آن وقت اصرار دارد سخت ترين واحد ها را بگيرد و سر كلاس خاطره تعريف مي كند

به شيوه خودم كاملا عواطفم را نشان دادم و از او دوري مي كنم  ، اينقدر تابلو كه تمام همكاران و دانشجويان هم مي فهمند و طبعا انتظار دارم كه او هم متوجه شود 

حالا او چه مي كند؟ 

به گرمي سلام مي كند، زمان  أمدن و رفتنم بلند مي شود، مدام سر گفتگو را باز مي كند ودر حالي كه من نگاهش نمي كنم و سوالاتش را بله و خير جواب مي دهم ، جلوي جمع ضايعش مي كنم  و اشتباهاتش را توي چشمش فرو مي كنم و

و حيرتزده ام مي كند وقتي مي داند كه مي دانم لحظاتي پيش زير آب مرا هم  زده و  همچنان به پاچه خواري اش ادامه مي دهد 

حالا تصور كنيد سر جلسه دفاع هستم و اون در حال دادن اطلاعاتي  كاملا غلط  است كه تو تلگرام دانشجوم يه فيلم فرستاده از پنگوئني كه مي زنه تو سر يه پنگوئن ديگه و مي اندازتش تو آب و زيرش نوشته : عواطف شما نسب به فلاني

چنان خنديدم كه فلاني جمله اش يادش رفت و تا گردن قرمز شد