شبهای تابستانی وین

امروز حقیقتا از این دولت اطریش متنفر شدم. یعنی چی واقعا؟ این همه به فکر مردم بودن مسخره است. تا اونجایی که ما می دونیم کار دولت یه چیز دیگه است...مسائل مهم و جهانی و این طور چیزا...چه معنی می ده که دولت حواسش به مسائل بی اهمیت زندگی روزمره مردم باشه؟
من وسواسی دارم به نام دستشویی. من هر وقت که از خانه بیرون می آیم بعد از شونصد بار رفتن به توالت باز هم نیمی از ذهنم به دستشویی فکر می کند. در تهران در مسیرهای طولانی حقیقتا آزار می بینم و تا جایی که ممکن باشد راه دور نمی روم...
و حالا اینجا قدم به قدم دستشویی هست. حتی کنار دونا که مردم حمام آفتاب می گیرند، دستشویی های متحرک وجود دارد. مدام فلش هایی را می بینم که محل دستشویی را نشان می دهد و تمام ایستگاههای مترو، فروشگاهها و کافی شاپ ها با روی خوش دستشویی را به تو نشان می دهند و منِ جیشو که چقدر خاطره از لحظات دردناک جستجوی توالت در تهران دارم و اینجا با چنان فراغ بالی در شهر قدم می زنم...
حالا این جهنم ...موضوع حسادت آور بعدی را بگو...
اینکه دو ماه است که دولت احمق هر شب در جلوی ساختمان شهرداری روی یک ال سی دی فراتر از بزرگ، فیلمِ اپرا، تئاتر و اپرت های معروف را پخش می کند. صندلی ها هم چیده شده اند و کیفیت تصویر و صدا هم که خدا...زیر یک چادر بزرگ هم غرفه های از غذاهایی تمام ملل وجود دارد...
این حقیقتا مسخره است که مردم دو ماه از سال هر شب بتونن سطح فرهنگ و هنر خودشان را رشد دهند و ضمن دیدن و یا شنیدن موسیقی با غذاها و نوشیدنی های ملل دیگر هم آشنا بشوند یه یه یه ...
شب با یک خط اتوبوس برقی به مرکز شهر رفتیم. نه ترافیکی نه معطلی فکر کنم بیست دقیقه هم طول نکشید و ساختمان شهرداری وین....

من می دانم نباید هیچوقت جهان اول را به جهان سوم مقایسه کرد ولی بعضی وقتها این ذهن خودش کارش را می کند. انقدر غمگین شده بودم که بازوی آبجی را گرفته بودم و سرم را پایین انداخته بودم که زیاد نبینم...یک کم مونده بود آبغوره بگیرم
مدتی بعد که هم به ساختمان وردیف گلهای پشت پنجره اش عادت کردم و هم با آن صفحه نمایش..سعی کردم که لذت ببرم .برنامه آن شب اپرایی از چایکوفسکی بود.

داستان همان ماجرای عشقی یوگنی اونه گین پوشکین بود اما کارگردانی تلوزیونی کار خیلی ضعیف بود(خدا را شکر حداقل یک ایراد پیدا شد) و من حرص خوردم از لگدهایی که فیلمبردار به دوربین می زد و رفتم سراغ غذاها...من در سفر قبلی ام به اروپا بیشتر حرص دیدن داشتم، بناهای معروف ، آثار باستانی و تابلو ها ...این سری من بیشتر در حال چشیدن هستم !(علامت چیه؟)
انتخاب بسیار مشکل بود اما سرانجام یک غذای مکزیکی انتخاب کردم که مخلوطی از گوشت و لوبیا و ذرت و کدو وگوجه فرنگی بود

و نانش همانجا به این شکل زیبا در می آمد

و غذا را درون آن می ریختند. تند و خوشمزه ..و برای اولین بار هم مثل این خارجکی ها پشت میزهای بلند ایستاده غذا خوردم...حقیقتا سخت بود...
بعد به دیدن ساختمانهای زیبای آن اطراف رفتم که با نور چراغها زیبا شده بودند.

ساختمانها و کلیسا و خیابانها در شب خیلی دلپذیر بودند .

بخصوص مسیری که ماشینها حق ورود به ان را نداشتند...من این شبها و نور مغازه ها را دوست دارم و تزئین ویترین ها که یکی از علایق من است.

خیابانهایی با تابلوها ی مارک های معروف- که هیچوقت برایم اهمیتی نداشته- وپیتزاهای ایتالیایی به چه بزرگی و هر از گاهی دیالوگ های فارسی هم شنیده می شد و باور کنید که هموطنا به شدت خوش لباس بودند ...
به ایستگاه خودمان رسیدیم وسوار شدیم. من واقعا معضلی دارم که باید حل شود":
اینجا پر از بچه است . در کالسکه ها یا در کنار مادران، مدام نوزاد و دختربچه و پسربچه دیده می شود. یکی به من بگه چرا اینا گریه نمی کنن؟ شما هرچی می خواید بگید اما تو این همه بچه که من دیدم نباید یکیش گریه بکنه؟..شنیدن صدای عر زدن بچه در متروهای تهران یک موزیک متن است همیشه همیشه و همیشه